کتاب The Course of Love

«سیر عشق» (۲۰۱۶) اثر آلن دو باتن، فیلسوف سوئیسی-بریتانیایی و بنیان‌گذار «مدرسه زندگی»، کوششی جسورانه برای پیوند دادن داستان‌سرایی و تاملات فلسفی است؛ تلاشی برای پاسخ به یک پرسش بنیادین: پس از پایان هیجان آغازین و فروکش کردن جادوی دلباختگی، چه چیزی می‌تواند دو انسان را در کنار هم نگه دارد؟ این رمان که بیش از دو دهه پس از کتاب پرآوازه‌ی «مقالاتی در باب عشق» نوشته شده است، با نثری لطیف و بی‌پرده، زندگی مشترک را نه همچون قصه‌ای رمانتیک، بلکه همچون میدانی برای رشد، درک و تمرین عشق به تصویر می‌کشد.
در دل داستان، زوجی قرار دارند: ربیع، معمار نیمه‌لبنانی، و کرستن، نقشه‌بردار اسکاتلندی. دو باتن مسیر زندگی آنها را از شیفتگی و ازدواج، تا تولد فرزندان، دلزدگی‌های خانگی، خیانت، زوج‌درمانی و آشتی شکننده‌ی نهایی دنبال می‌کند. اما آنچه این اثر را از یک داستان عاشقانه‌ی کلاسیک متمایز می‌کند، لایه‌ی دوم روایت است: تأملات فلسفی و روانشناسانه‌ای که به شکل جملات ایتالیک در دل متن تنیده شده‌اند و مانند چراغ‌قوه‌ای ذهن خواننده را به زوایای تاریک‌تر و عمیق‌تر رابطه می‌برند؛ از سبک‌های دلبستگی و ریشه‌های خشم گرفته تا افسانه‌ی «نیمه‌ی گمشده». دو باتن در این اثر، عشق را نه یک موهبت الهی و خودجوش، بلکه مهارتی می‌داند که باید در پرتو شناخت، گذشت و تمرین آموخته شود. به عقیده‌ی او، چالش‌های روزمره - وظایف خانه، مسئولیت‌های فرزندپروری، فشارهای مالی - همان میدان واقعی آزمون عشق هستند؛ جایی که رویای رمانتیک جایش را به واقع‌گرایی می‌دهد و عمق رابطه در سایه‌ی تلاش مداوم شکل می‌گیرد. روایت «سیر عشق» دقیقا به ما نشان می‌دهد که چطور انتظارات خاموش، زخم‌های دوران کودکی و سکوت‌های طولانی می‌تواند رابطه‌ای عاشقانه را به مرز فروپاشی بکشاند؛ و چگونه گفت‌وگو، خودآگاهی و همدلی می‌تواند امیدی دوباره بیافریند. سبک کتاب، آمیزه‌ای هوشمندانه از داستان، جستار فلسفی و لحن یک مطالعه‌ی موردی است که برای بسیاری از خوانندگان، هم چون رمانی شیرین و تلخ می‌نماید و هم چون کتاب راهنمایی صادقانه در باب عشق و زندگی مشترک. در پس‌زمینه‌ی داستان، دو باتن با زبانی روشن و گاه کنایه‌آمیز، افسانه‌های فرهنگی درباره‌ی عشق ابدی و آسان را به چالش می‌کشد و از مخاطب می‌خواهد به‌جای در پی رویا رفتن، مسئولیت ساختن و حفظ رابطه را بپذیرد.
در نهایت، «سیر عشق» بیش از آنکه وعده‌ی عاشقانه‌ای رویایی باشد، دعوتی است به بلوغ: بلوغی که بپذیریم دوست داشتن، کاری دشوار اما آموختنی است؛ و گاه، ارزشمندترین دستاورد ما در زندگی، نه یافتن شریک کامل، بلکه یاد گرفتن راه‌های ناتمام دوست داشتن اوست.