رساله ای از ابوعبدالله احمدبن محمدبن عبدالله خیوقی خوارزمی معروف به نجم‌الدین کبری ملقب به شیخ کبیر و موسس فرقه کبرویه از عرفای مشهور سده‌های ششم و هفتم قمری. نجم‌الدین در سال 540 هجری قمری در خیوه خوارزم به دنیا آمد. در آغاز جوانی به کسب علوم ظاهر پرداخت و در شهرهای اسلامی سیاحت کرد. نیشابور و همدان را دید و روانه مصر شد. در آنجا به مصاحبت شیخ روزبهان مصری نایل آمد و از صحبت او گشایشی حاصل کرد. او گویا از 35 سالگی قدم در طریقت نهاد. با دختر شیخ روزبهان ازدواج کرد، به تبریز رفت و در خانقاه زاهدیه رحل اقامت افکند. او در محضر شیوخ دیگر نیز حاضر شد و خود به یکی از بزرگان اهل تصوف بدل شد. گروهی از سرآمدان تصوف پیروان مکتب ویبوده و مدارج متعالی ترقی را پیموده اند. نوشته اند که چون مرشدان حقیقی نجم‌الدین دوازده امام معصوم بوده اند، در تعداد مریدان نیز شیخ رعایت عدد مرشدان را کرده و در مدت عمر بیش از دوازده مرید نپذیرفته است. نام این مریدان در منابع مختلف ذکر شده و می‌توان گفت اکثر عارفان نامداری که در قرون ششم و هفتم می‌زیسته‌اند، مستقیم یا غیرمستقیم از گفتار و عقاید نجم‌الدین متاثر شده اند.
این اثر ترجمه‌ای است از موفق بن مجد الخاصی از اصل رساله. مترجم مدعی است که از مریدان شیخ است و به درخواست او بوده که شیخ این رساله را در ذکر شرایط خلوت به نگارش درآورده است.
رساله به منظور علاج مریدان حیران و طهارت ظاهر و باطن در ده شرط نوشته شده است. اول: طهاره، دوم: الخلوه، سوم: دوام سکوت الا عن ذکرالله، چهارم: دوام الصوم، پنجم: دوام ذکرالله تعالی باللسان، ششم: التسلیم…
کتاب ده شرط سلوک
نشر کتاب پارسه