کتاب حدیث بی قراری ماهان; کتاب حدیث بی قراری ماهان

کتاب حدیث بی قراری ماهان

The Tale of Mahan's Restlessness

کد کتاب : 10599
شابک : 978-964-362-013-4‮
قطع : رقعی
تعداد صفحه : 72
سال انتشار شمسی : 1395
سال انتشار میلادی : 1999
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 6
زودترین زمان ارسال : ---

احمد شاملو از شاعران برجسته ادبیات معاصر ایران

معرفی کتاب حدیث بی قراری ماهان اثر احمد شاملو

کتاب حدیث بی قراری ماهان، مجموعه ای از اشعار نوشته ی احمد شاملو است. اشعار شاملو پیچیده هستند اما ایماژهای خلق شده توسط او که غنای خاصی به آثارش می بخشند، از سادگی منحصر به فردی برخوردارند. شاملو، تصاویری مرسوم را که برای مخاطبین ایرانی به واسطه ی آثار شاعران بزرگی همچون حافظ و خیام آشنا هستند، به عنوان پایه و اساس شعر خود در نظر می گیرد و سپس، آن ها را به شکلی مبتکرانه با تصاویر زندگی روزمره و عادی در هم می آمیزد. نتیجه ی این کار، تلفیقی بدیع و جذاب از مفاهیم عینی و انتزاعی است که اشعار شاملو را در شعر فارسی، کم نظیر می سازد. شاملو در کتاب حدیث بی قراری ماهان، اشعارش را در اتمسفری جذاب از وهم و خلسه روایت می کند.
احمد شاملو
احمد شاملو (۲۱ آذر ۱۳۰۴–۲ مرداد ۱۳۷۹) متخلص به الف. بامداد یا الف. صبح، شاعر، نویسنده، روزنامه نگار، پژوهشگر، مترجم، فرهنگ نویس و از دبیران کانون نویسندگان ایران پیش و پس از انقلاب ۱۳۵۷ بود. شاملو تحصیلات کلاسیک نامرتبی داشت؛ زیرا پدرش افسر ارتش بود و پیوسته از این شهر به آن شهر اعزام می شد و از همین روی، خانواده اش هرگز نتوانستند برای مدتی طولانی جایی ماندگار شوند. . شاملو علاوه بر شعر، فعالیت هایی مطبوعاتی، پژوهشی و ترجمه هایی شناخته شده دارد. مجموعهٔ کتاب کوچه او بزرگ ترین اثر پژوهشی...
دسته بندی های کتاب حدیث بی قراری ماهان
ادبیات معاصر
دهه 1990 میلادی
شعر
ادبیات ایران
شعر ایرانی
شعر نو
قسمت هایی از کتاب حدیث بی قراری ماهان (لذت متن)
اما خیالت را هنوز/ فراگرد بسترم حضوری به کمال بود/ از آن پیشتر که خوابم به ژرفاهای ژرف اندرکشد./ گفتم اینک ترجمان حیات/ تا قیلوله را بی بایست نپنداری./ آنگاه دانستم/ که مرگ/ پایان نیست.
در واپسین دم/ واپسین خردمند غمخوار حیات/ ارابه ی جنگی را تمهیدی کرد/ که از دود سوخت رانه و احتراق خرج سلاحش اکسیری می ساخت/ که خاک را بارورتر می کرد و/ فضا را از آلودگی مانع می شد
شگفتا/ که نبودیم/ عشق ما/ در ما/ حضورمان داد./ پیوندیم اکنون/ آشنا/ چون لبخند با لب و اشک با چشم/ واقعه ی نخستین دم ماضی.