کتاب مشاعره

وجود شعر در ایران به دوران باستان برمی‌گردد. مهم‌ترین شعری که دوران باستان در دسترس داریم قسمت گات‌های اوستا می‌باشد. این اثر وجود شعر قبل از اسلام در ایران را ثابت می‌کند.

سرآغاز شروع شعر فارسی را می‌توان به قدرت رسیدن صفاریان دانست. بعدها وقتی سامانیان به قدرت رسیدند در خراسان هنر شعرگویی رشد چشمگیری کرد و شاعران درباری اشعار زیادی را سرودند. مهم‌ترین شاعر این دوران رودکی می‌باشد که چون اشعار باقیمانده از این شاعر نسبت به شاعران قبل‌تر از او و نیز شاعران هم دوره‌ی او بیشتر می‌باشد، او را پدر شعر فارسی لقب داده‌اند.

بعدها و در دوره‌ی غزنویان شعر همچنان بیشتر در دیار شرق ایران رواج داشت و شاعرانی مانند منوچهری، فردوسی، فرخی سیستانی، عنصری آثار فاخری را ارائه دادند که مربوط به اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم هستند.

در قرن پنجم و هم زمان با حکومت سلجوقیان و خوارزم‌شاهیان و قوت گرفتن صوفیه شاعرانی چون سنائی، ناصرخسرو، خیام، اسعد گرگانی را نام برد. از شاعران بنام نیمه‌ی دوم قرن ششم؛ اوحدی، انوری، خاقانی، اسدی طوسی، مسعود سعد سلمان، ظهیر فاریابی، معزی، وطواط، عطار و نظامی را نام برد.

حمله‌ی مغول‌ها در اوایل قرن هفتم اثرات زیادی در سیاست، اجتماع، فرهنگ و نهایتا بر شعر ایران گذاشت که منجر به مهاجرت شاعران به اطراف مانند هند شد. شاعران نامی این دوره را می‌توان مولانا و سعدی دانست. به طور کلی از شاعران نامی اواخر قرن هفتم و اوایل قرن هشتم می‌توان امیرخسرو دهلوی، عراقی، شیخ محمود شبستری، اوحدی، خواجوی کرمانی، حافظ، بابا افضل کاشانی، سیف فرغانی، کمال خجندی، عبیدزاکانی، ساوجی و شاه‌نعمت‌الله ولی را نام برد. از اواخر قرن هشتم تا اوایل قرن دهم در دوره‌ی تیموریان که پایتخت آن‌ها هرات بود، اوضاع کشور آرام‌تر از قبل بود و فرصتی برای رشد ادبیات در ایران شد. از شاعران بنام این دوره می‌توان قاسم انوار، ابن حسام و جامی را نام برد.

از آغاز قرن دهم تا اواسط قرن دوازدهم شعر بیشتر در هند نمود پیدا کرد. از شاعران بنام این دوره می‌توان عرفی شیرازی، حسن ثنایی، محتشم کاشانی، وحشی بافقی، طالب آملی، رضی‌الدین آرتیمانی، کلیم کاشانی، صائب تبریزی و بیدل دهلوی را نام برد.

در این کتاب اشعار شاخص شاعران نامی به صورت الفبایی جهت حفظ و مشاعره گردآوری و ارائه شده است و امید است تا نظر مخاطبین محترم جلب گردد.