بدون چرب زبانی کجا خواهیم بود؟ هابز آن را وظیفه ای شرافتمندانه می دانست و مردیت آن را «بهترین هنرها» نامید. اسکندر مقدونی آن را به عنوان سیاست امپراتوری‌اش به کار برد. سزار و کلئوپاترا در آن استاد بودند. و ناپلئون آن را مانند آب نبات بلعید. اما چرب زبانی دشمنان تاثیرگذاری هم دارد. سیسرو چاپلوسی را «کنیز شرارت» نامید و تاسیتوس آن را با سم مقایسه کرد. ویلیس گات رگیر در کتابی که به همان اندازه که سرگرم‌کننده است، چاپلوسی را عنصری قابل اشتعال مانند اکسیژن می‌داند. رگیر خوانندگان را با صدها نمونه تاریخی برگرفته از بالاترین محافل اجتماعی در سیاست، داستان های عاشقانه و مذهب، از دادگاه‌های بیزانس و چین گرفته تا پاریس، رم، و واشنگتن دی سی، آشنا می‌کند. کتاب در ستایش چرب زبانی رگیر با گام‌های سبک حرکت می‌کند و هرازگاهی برای تماشای منظره مکث می‌کند. چرب زبانان جاه طلب حتی به دنبال چاپلوسی از خدا هستند، عملی که رگیر با ترس رفتار می کند. در ستایش چرب زبانی کتابی است برای کسانی که تاریخ، تاکتیک‌ها و لذت‌های چرب زبانی و حتی هیجان خطر را درک می‌کنند.
کتاب در ستایش چرب زبانی
مروارید
ویلیس گات رگیر
