کتاب آواز سوزانا

«برج تاریک ششم: آواز سوزانا» اثر استیون کینگ - منتشر شده در سال ۲۰۰۴ - ششمین جلد از حماسه‌ی سترگ برج تاریک است؛ مجموعه‌ای که ژانرهای فانتزی، وحشت، علمی‌تخیلی و وسترن را درهم می‌آمیزد و رشته‌های روایی پیچیده‌ای را در بستر زمان و مکان دنبال می‌کند. این جلد ماقبل آخر، بیش از هر زمان دیگر، به رمز و راز برج تاریک و سرنوشت شخصیت‌ها نزدیک می‌شود.
رمان درست پس از رخدادهای «گرگ‌های کالا» آغاز می‌شود. سوزانا دین، بدنش تسخیرشده توسط موجودی شیطانی به نام «میا» که اکنون باردار است، با کمک مصنوع جادویی «سیزده سیاه» به نیویورک سال ۱۹۹۹ منتقل می‌شود. میا در معامله‌ای فاوستی بهای سنگینی پرداخته و فرزندی شیطانی به دنیا می‌آورد: «موردرد» که از پیوند سوزانا و رولند زاده شده و تهدیدی سهمگین علیه «کات-تت» به شمار می‌آید. در این میان، گروه کات-تت از طریق پورتالی عرفانی از هم جدا می‌شود: جیک چمبرز، پدر کالاهان و اوی به نیویورک می‌روند تا سوزانا را نجات دهند، در حالی که رولند دشین و ادی دین به مین سال ۱۹۷۷ پرتاب می‌شوند تا زمینی خالی اما سرنوشت‌ساز، مرتبط با «رز استعاری»، را به دست آورند؛ رز نمادین که به‌مثابه محور ثبات جهان‌هاست. کینگ در این جلد به طرز غافلگیرکننده‌ای خود را وارد روایت می‌کند. رولند و ادی با نویسنده دیدار می‌کنند و درمی‌یابند که او نه خالق، بلکه واسطه‌ای است که داستان از طریق او جریان می‌یابد. رولند او را متقاعد می‌سازد که نوشتن برج تاریک را ادامه دهد، زیرا سرنوشت کات-تت به تداوم روایت او بستگی دارد. این فرا-روایت مرز میان خالق و خلقت را در هم می‌شکند و داستان را به مراقبه‌ای درباره‌ی ادبیات، سرنوشت و مسئولیت بدل می‌سازد. ماجرا در پایان به نیویورک و رستوران مخوف «دیکسی پیگ» می‌رسد، جایی که سوزانا، اسیر میا، در آستانه‌ی زایمان فرزند شومش است. جیک و کالاهان نقشه‌ی حمله‌ای خطرناک را طراحی می‌کنند تا او را نجات دهند. رمان در اوج تنش به پایان می‌رسد، با نفس‌گیرترین تعلیق، و مخاطب را مستقیما به آستانه‌ی فینال برج تاریک می‌رساند.
از منظر تحلیلی، «آواز سوزانا» چندین مضمون بنیادین را پیش می‌کشد. نخست، تقابل خیر و شر است: کات-تت در برابر نوچه‌های شاه سرخ، در حالی که هر یک از قهرمانان خود با انگیزه‌ها و سایه‌های تاریک درونی می‌جنگند. دوم، مفهوم جستجو و ایمان وجودی است: مأموریت رولند در سنت ادبیات جستجو قرار می‌گیرد و ایمان او به برج ضرورتی عملی است، نه پرستشی خدایی. سوم، جدال جادو و ماشینی‌شدن است: کینگ از زوال جادو و جایگزینی آن با عقلانیت سرد ابراز تأسف می‌کند، و اشیای جادویی چون «سیزده سیاه» و «لاک‌پشت عاجی» به یادآورهای زنده‌ای از امید و افسون بدل می‌شوند. و سرانجام، عنصر فرا‌روایت: حضور خود نویسنده در داستان که رویکردی متاادبی و خودآگاه به ماهیت آفرینش ادبی عرضه می‌کند. بازخوردها نیز متنوع بوده است. منتقدانی چون بوک‌ریپورتر، ساختار پیچیده و پایان دلهره‌آور کتاب را ستوده‌اند و بیست صفحه‌ی پایانی آن را از هولناک‌ترین صحنه‌های کینگ دانسته‌اند. در میان خوانندگان، برخی در ردیت از ریتم تند و کشش عاطفی رمان تمجید کرده‌اند («خیلی خوب است، چه صفحه‌ای را ورق می‌زند...»)، در حالی که برخی دیگر از پرش‌های زمانی و تغییر زاویه دید ابراز خستگی کرده‌اند («انتقال بین سوزانا، میا و دتا… کار بسیار طاقت‌فرسایی است»). عده‌ای نیز از عناصر متا و ورود کینگ به داستان شگفت‌زده و مسحور شده‌اند («وقتی فهمیدم خودش را وارد داستان کرده، عاشقش شدم!»).
در جمع‌بندی، «آواز سوزانا» حماسه‌ی برج تاریک را به قلمرویی خودبازتاب و اسطوره‌ای هدایت می‌کند. با محوریت کشمکش وجودی سوزانا/میا، رمان بر مضامینی چون استقلال، سرنوشت و هزینه‌ی آفرینش متمرکز می‌شود. هرچند ساختار آن گاه دشوار و چندپاره است، اما انرژی تازه‌ای به مسیر حماسه می‌بخشد و جایگاه خود را به‌عنوان بخشی محوری و البته بحث‌برانگیز در جهان گسترده‌ی استیون کینگ تثبیت می‌کند.