به قدری مست بودم که وقتی آن رانندهٔ نامرد دستم را گرفت و از ماشین پیاده ام کرد، هیچی حالی ام نبود و ندانستم که علاوه بر کرایه ای که حقش بود، کیف پول مرا نیز برداشته است. البته به قول خسرو برادرم، باز هم خدا خیرش بدهد که گواهینامه و کارت پایان خدمتم را نبرده بود، زیرا آن وقت باید تا مدت ها اسیر می شدم تا المثنی آن ها را بگیرم؛ آن هم با این حال و روز که معلوم نبود به هر اداره ای سر می زنم اصلا آدم حسابم کنند یا نه...
اما خسرو که هیچ وقت دست از طعنه زدن و لوده بازی هایش برنداشته و نمی داشت، آن روز ادامه داد و گفت: «البته تو که با این حال روز نه گواهینامه به دردت می خورد و نه کسی حاضر است یک الکلی همیشه مست را برای دومین بار به خدمت سربازی ببرد، پس حتی اگر آن مدارک را هم با خود می برد هیچ اتفاقی نمی افتاد!»
رادمهر