نام عبدالجبار کاکایی در سال‌های اخیر در میان ترانه‌سرایان کشور جدای از اینکه به عنوان یکی نوگرایان یاد می‌شود، به عنوان شاعری بر سر زبان‌هاست که از مقابل ابیات ترانه‌هایش نمی‌توان به سادگی عبور کرد؛ باید در مقابل آنها ایستاد و با تانی به مرور آنها دست زد. کاکایی از شاعرانی است که پس از تجربه قابل اعتنا و موفقیتآمیزش در سرایش اشعار به ویژه در قالب‌های کلاسیک و با مضامین حماسی در سال‌های اخیر جدای از گرایش به غزل نو و نوگرایی مفهومی در شعر کلاسیک، به سراغ قوالب تازه نیز رفته است و حتی می‌توان گفت فصل نوین ترانه‌سرایی در سال‌های بعد از انقلاب اسلامی در ایران نمی‌تواند به سادگی از کنار نام او عبور کند.
مجموعه «عذاب دوست داشتن» شامل بخشی از ترانه‌های کاکایی است که در سال‌های دور و نزدیک سروده شده است. بسیاری از ابیات این ترانه‌ها برای مخاطب صفحات کاغذی این کتاب گوش‌آشنا است. زمزمه بسیاری از این ترانه‌ها که نام خواننده و آهنگساز آنها نیز در انتهای بسیاری از آنها درج شده است، در حافظه تاریخی مخاطبانش، آنها را در موقعیتی نوستالژیک و در مواجهه با موقعیتی برای یادآوری تصویری خاطره انگیز در سینما یا تلویزیون و یا قطعه‌‌ای خاص از یک آلبوم موسیقی قرار می‌دهد.
کتاب عذاب دوست داشتن
نیستان
عبدالجبار کاکایی
