کتاب خمسه نگاری بر آن است تا نظام ترکیب‌بندی را در نگاره‌های یک نسخه بررسی کند؛ خمسۀ نظامی موجود در کتابخانۀ بریتانیا در تاریخ ۸۴۶ هـ.ق. کتابت شده و یکی از ارزشمندترین نسخه‌های مصور تاریخ هنر ایران است.
ترکیب‌بندی مسئلۀ بنیادی در فرایند خلق آثار هنری است. بخشی از ارزش‌های بصری نگاره‌های ایرانی وابسته به نظام ترکیب‌بندی حاصل از هندسۀ پنهان و ساختار سنجیدۀ اجزا است. اما غالبا صورت تزئینی نگاره‌ها و جلوه‌گری جزئیات صحنه موجب شده است که کل ترکیب‌بندی در آن واحد به چشم نیامده و اهمیت ساختار در صورت‌بندی نگاره‌ها همچنان محجور بماند. در بررسی نقاشی ایرانی به ساختار ترکیب‌بندی اندک پرداخته شده است.
در منابع مکتوب کهن ایرانی و هندی، اغلب از واژۀ «استخوان‌بندی» به معنای پیکربندی یا شاکلۀ اصلی به جای اصطلاح ترکیب‌بندی استفاده می‌شده است. همان‌گونه که میزا دوغلات در توصیف آثار بهزاد اینگونه عنوان می‌کند: «بهزاد، وی مصور استادی است. اگرچه مقدار شاه مظفر نازک دست نیست. اما قلم این از وی محکم‌تر است. طرح و استخوان‌بندی آن از وی بهتر است». اما امروزه کاربرد واژۀ ترکیب‌بندی رایج است که برابر است با «جای‌دادن منطقی عناصر تجسمی در فضای موردنظر، نظم و ترتیب دادن، برنامه‌ریزی کردن بین عناصر تصویری، منسجم کردن قسمت‌ها با هم، ترکیب کردن و کنار هم قراردادن آنها، ساختار و سازماندهی عناصر تجسمی و بالاخره هماهنگ کردن همۀ اجزاء با هم، مفهوم ترکیب را مشخص می‌کند».
(برگرفته از متن ناشر)
