کتاب هفت دهلیز

جمشید ملک پور که در فضای فرهنگی ایران بیش تر به عنوان چهره ای تئاتری شناخته شده بود، با نوشتن رمان های «کاشف رویا» و «روز اول ماه مهر هرگز نیامد» نشان داده که دستی پرتوان در رمان نویسی دارد، نشان به آن نشان که دومین رمان او به فهرست نهایی برگزیدگان جایزه ی مهرگان ادب نیز راه یافت. ملک پور در «کاشف رویا» و «روز اول ماه مهر هرگز نیامد» کوشید تاریخ معاصر ایران را دستمایه ی روایت های داستانی قرار دهد و از این طریق پرتو تازه ای بر آن ها بیفکند. از این نظر، «هفت دهلیز» را می توان ادامه ی دو رمان اول ملک پور دانست. این جا هم خط سیر داستانی، همچنان که از عنوان اثر برمی آید، از دالان ها و دهلیزهای تودرتوی دوره ی پهلوی عبور می کند و به گوشه و کنارهای آن سال های پرفراز و نشیب سرک می کشد، با این تفاوت که ملک پور در این رمان از یک سو به مناسبات موجود میان تئاتری و روشنفکری با قدرت مستقر می پردازد و از سویی دیگر روایتی غیرخطی تر، سیال تر و به همین اندازه خواندنی تر و جذاب تر را از مواجهه ی حاکمان با پدیده ای مدرن به نام تئاتر را به دست می دهد. در این میان، آنچه ماحصل کار ملک پور در «هفت دهلیز» را گیرایی دوچندانی می بخشد، بی پروایی او در استفاده از کاراکترهای تاریخی و سرشناس متعددی است که مدام به متن رمان احضار می شوند. همه جا سروکار ما با شخصیت هایی چون بورخس، مقدم، هدایت، ارانی، نوشین، سرکیسیان، ساعدی و نعلبندیان است. از حاکمان دوره هم با عناوین طنزآمیزی همچون «ذات شهریاری» و «حضرت اجل» یاد می شود، گو این که این رویکرد طنزآمیز به همین عناوین خلاصه نمی شود و ردپای آن را می توان در دیگر بخش های رمان نیز گرفت. اساسا شیوه ی روایتگری ملک پور در «هفت دهلیز» به گونه ای است که مدام مرزهای میان امروز و گذشته و خط فاصل واقعیت و خیال را برمی دارد و همین مسئله دست راوی اول شخص رمان را در شوخ طبعی باز می گذارد