هر کدام مان گمان می کنیم تنها ما هستیم که راجع به وزن و اندام مان وسواس داریم و چون به حد کافی لاغر و جذاب نیستیم خود را سرزنش می کنیم. باور داریم باید کاملا منطبق بر استانداردهای روز باشیم. خود را مقصر می دانیم چون جزو یک درصد کسانی نیستیم که با اندام متناسب به دنیا می آیند.
فکر می کنیم به چنین اندامی می رسیم اگر کمتر بخوریم. متفاوت بخوریم. بیشتر ورزش کنیم. گیاهخوار شویم. گلوتن را کنار بگذاریم. گرسنگی بکشیم. لب به شکر نزنیم و ….. ولی واقعیت بسیار آشکار است این مساله ای شخصی نیست.
به ضعف تو، تنبلی من و غلبه بر نفس او ربطی ندارد. این وسواس خیلی بزرگتر از تمامی این ها است و تبدیل به چیزی همه گیر شده است از اطرافمان نشأت می گیرد ولی در زیر پوستمان به راهش ادامه می دهد و آنجا چرک می کند.
اندیشه مولانا
هریت براون
