از جهت تاریخی و جامعه‌شناختی، ایران چه در عصر هخامنشیان و ساسانیان و چه در سده‌های سوم، چهارم و پنجم هجری، از کانون‌های تولید علم در سطح جهان بوده است. ایرانیان کهن در کشف آتش، اختراع چرخ و ارابه، حصیر بافی و فرش بافی، سفالگری، درودگیری، آهنگری، آب‌رسانی به ویژه ساخت و بهره‌برداری از سیستم قنات یا کاریز، استفاده از ماشین‌های آبی آسیاب اعم از آسیاب گندم، شکر، روغن، دنگ و پادنگ برای برنج، شناخت خواص غذایی، دارویی و درمانی گیاهان، کشف الکل، مهندسی معماری، نجوم، ساختن زیج و اسطرلاب، ساعت‌های خورشیدی و… پیشرو بوده‌اند.
کتاب ضرورت تولید علم و رنسانس ایرانی
