کتاب دریاچه پیما

"دریاچه پیما" یکی از نخستین نمایشنامه‌های دیوید مامت است که در سال ۱۹۷۰ نوشته شد و نخستین‌بار یک دهه بعد به اجرا درآمد. این نمایشنامه که عمیقا در دیالوگ‌های تند و گزنده و رئالیسم یقه‌آبی خاص مامت ریشه دارد، از تجربیات شخصی او در کار بر روی یک کشتی باری در جوانی الهام گرفته است. "دریاچه پیما" نگاهی غنی و جوی به دنیای مردان کارگری ارائه می‌دهد؛ جهانی که زندگی در آن حول عادت، خاطره، مردسالاری و اشتیاقی خاموش به معنا شکل می‌گیرد.
نمایشنامه داستان دیل کاتزمن، دانشجوی جوان یکی از دانشگاه‌های آیوی‌لیگ است که در تابستان به‌عنوان آشپز روی کشتی باری‌ای در دریاچه‌های بزرگ آمریکا مشغول به کار می‌شود. دیل به دنیایی گام می‌گذارد که بسیار با فضای آکادمیکش فاصله دارد: فرهنگی خشن، مردانه، و اغلب زمخت که میان خدمه کشتی جاری‌ست. در جریان سفر، دیل با مجموعه‌ای از مردان آشنا می‌شود که هرکدام داستان‌ها، عادت‌ها و فلسفه‌های خود را دارند. از خلال این تعامل‌ها، دیل به‌تدریج نه‌تنها ناظر، بلکه شریک گفت‌وگوهایی می‌شود که بی‌پرده درباره زنان، سیاست، زندگی و رویاهای بر بادرفته شکل می‌گیرند. در "دریاچه پیما" طرح داستانی سنتی چندانی وجود ندارد. نمایشنامه از خلال برش‌هایی از زندگی، ترسیم شخصیت‌ها، و دیالوگ‌هایی تدریجی شکل می‌گیرد که لطافت، ناامیدی و تضادهای درونی این مردان را آشکار می‌سازند. صحنه‌ها با سکوت‌های طولانی، دیالوگ‌های هم‌پوشان، و گهگاه نوسان‌های شاعرانه همراه‌اند-همه از ویژگی‌های امضادار سبک مامت.
"دریاچه پیما" به‌طور عمیق به "مردانگی"، "هویت طبقاتی" و "شکاف میان نسل‌ها و جهان‌ها" می‌پردازد. این نمایش، انزوای عاطفی مردانی را که در محیطی سخت و محدود گرفتار شده‌اند بررسی می‌کند-جایی که آسیب‌پذیری با بی‌پروایی پنهان می‌شود و داستان‌گویی، جایگزین ارتباط واقعی می‌گردد. همچنین، نمایشنامه به‌طرزی ظریف نگاهی انتقادی به "فرهنگ کارگری آمریکایی" دارد و افول تدریجی جهان صنعتی و تأثیر آن بر ساکنانش را به تصویر می‌کشد.
اگرچه "دریاچه پیما" شهرت آثار متأخرتر مامت مانند "گلن گری گلن راس" را ندارد، اما به دلیل اصالت و صمیمیتی که در خود دارد، جایگاهی منحصربه‌فرد در کارنامه او یافته است. این اثر تأملی است بر مردانگی در فضاهای مرزی-میان خشکی و دریاچه، جوانی و کهولت، رویا و سرخوردگی. آرام، خشن، و به‌طرزی غیرمنتظره لطیف، "دریاچه پیما" تصویری متفاوت و انسانی از زندگی طبقه‌ی کارگر ارائه می‌دهد، پالایش‌یافته در مینیمالیسم شاعرانه‌ی صدای آغازین دیوید مامت.