کتاب مامان عزیزم...

«مامان عزیزم...» با عنوان فرعی «از بودلر تا سنت اگزوپری» نوشته‌ی روبن رنوسی در دسته‌ی ناداستان و در قالب نامه‌نگاری، حاوی نامه‌های ۹ نویسنده‌ی مشهور جهان است؛ «شارل بودلر»، «گوستاو فلوبر»، «هنری جیمز»، «آندره ژید»، «مارسل پروست»، «ژان کوکتو»، «ویلیام فاکنر»، «ارنست همینگوی» و «آنتوان دو سنت اگزوپری.» این نویسندگان بزرگ نامه‌ها را به مادران‌شان نوشته‌اند. این نامه‌ها شاهدی بر ماجراهای پرشور، مشاجرات، آشتی‌ها، غم‌ها و شادی‌های این نویسندگان با زنی است که به آن‌ها زندگی بخشیده ‌است. کتاب شامل نه بخش است و هر بخش شامل چند نامه.
روابط بین مادران و فرزندان، شاید از پیچیده‌ترین روابط باشد و شاید هم ساده‌ترین. نگاه کردن به زوایای پنهان چنین روابطی از عینک نویسندگان مشهور، تجربه‌ی جالبی است. تجربه‌ای که با کمی چاشنی شیطنت خواننده طعم آن را می‌چشد. این نامه‌ها همگی بیانگر لحظات خاص کودکی آن‌هاست؛ زمانی را در کنار مادران خود سپری می‌کنند، اما بعدها مشکلات سر برمی‌آورند و اختلافات گاهی به جدایی مادران و پسران می‌انجامد. با این حال، این ماجراها باعث نمی‌شود احساس جایگزین‌ناپذیر عشقی بدون مرز، از بین برود. خاطرات شیرین کودکی، نوازش‌های مادرانه، گردش‌های خانوادگی و قصه‌های پریان پیش از خواب، همگی تجربه‌های مشترک این نویسندگان بزرگ است.
خواندن آثار داستانی نویسندگان بزرگ، با خواندن نامه‌های آن‌ها فرق می‌کند. نوعی کنجکاوی در خواندن نامه‌های نویسندگانی که دوست‌شان داریم‌، وجود دارد. انگار می‌توانیم از دریچه‌ای که در اختیارمان گذاشته شده، به زندگی خصوصی نویسنده سرک بکشیم. نامه‌ها لزوما متونی ادبی نیستند اما اگر تحلیل‌گرانه آن‌ها را بررسی کنیم، خصوصیات، نگاه و سبک خاص نویسندگان‌شان را در خود دارند. مثلا پروست برای مادرش با همان جملات بلند و پیچیده همیشگی‌ خودش نامه می‌نویسد و اگزوپری با لحنی صمیمی و دلنشین و بودلر با لحنی محزون و شاعرانه. در واقع آن‌ها به همان صورتی می‌نویسند که دنیای پیرامونشان را می‌بینند. این نامه‌ها فرصتی در اختیار تحلیل‌گران و منتقدان ادبی قرار می‌دهد تا سبک نوشتاری نویسندگان را خارج از چارچوب آثار ادبی‌شان نیز بررسی کنند. از سوی دیگر، نامه‌ها همواره روشنگر برخی زوایای زندگی نویسندگان است که غالبا با شیوه تفکر و آثارشان ارتباطی انکارناپذیر دارد. این نامه‌ها زوایایی از جهان‌بینی این نویسندگان را به ما نشان می‌دهد که شاید پیدا کردن آن‌ها در میان کتاب‌های‌شان سخت باشد.
«مامان عزیزم...» فرصتی در اختیار خوانندگان علاقمند می‌دهد تا از دریچه‌ای دیگر غیر از آثار ادبی به دنیای خصوصی‌تر نویسندگان بزرگ سرک بکشند.