داس فارادی به او نشان داده بود که یک داس واقعی باید چگونه باشد؛ و داس های پرشمار دیگر، حتی آن ها که خودپسند و متکبر بودند، هنوز به والاترین ارزش ها پایبند مانده بودند. اما بدون این ارزش ها، داس شهر جای وحشتناکی می شد. روئن آن قدر ساده لوح بود که خیال می کرد می تواند از این اتفاق پیشگیری کند. اما داس فارادی عاقل تر بود. با این وجود، این راهی بود که روئن برای خود برگزیده بود؛ رها کردن آن به معنای پذیرش شکست بود و او آمادگی این کار را نداشت. حتی اگر نمی توانست به تنهایی مانع سقوط داس شهر شود، همچنان می توانست هر مقدار از سرطان را که ممکن بود از بین ببرد.
اما خیلی تنها بود. حضور داس فارادی باعث شد لحظه ی کوتاهی احساس کند هم قطاری دارد، ولی این فقط احساس تنهایی اش را بدتر کرد. و سیترا. حالا کجا بود؟ زندگی اش به خطر افتاده بود و چه کاری از دست او برمی آمد؟ باید راهی باشد…
ایران کتاب
