یکی از
پارادوکس های آثار آندری تارکوفسکی این است که توامان بسیار روس و بسیار
جهانی هستند. سوژه هایی که او بدان ها می پردازد ویژگی ای فرهنگی (حتا
متافیزیکی) دارند که می تواند در برخورد اول تماشاگر را مرعوب کند، اما
دیدن فیلم هایش یکی از پربارترین تجربه های حسی به شمار می رود و در مخاطب
خاطراتی از زندگی یا رویاهای خودش را بیدار می کند. برای مثال آینه منبعی
بی پایان از بازگشت به عالم عینی و تقریبا فیزیکی کودکی است. زندگی
تارکوفسکی میدان نبردی است برای اثری ناتمام. او پسر شاعر بزرگ آرسنی
تارکوفسکی است که در مدرسه ی سینمایی مسکو تربیت شده و با کودکی ایوان
(برنده ی شیر طلای ونیز 1962) و سپس با آندری روبلف تبدیل به یکی از
برجسته ترین سینماگران سینمای شوروی از نگاه تمام جهانیان شده است.
دیبایه