ترجمه می تواند افترا بزند، می تواند به تهمت و متعاقبا به شکایت دامن بزند. ممکن است ترجمه با نوستالژی برای تمامیتی از دست رفته درآمیزد و در نتیجه با معضل درد و رنج همراه شود. ترجمه می تواند از صورت آرمانی دادن به گذشته سر باز زند و بدین ترتیب به واسطه ی زدودن صورت آرمانی گذشته، حال را به گسترده ای برای بازی مبدل کند؛ می تواند لذت دلبخواهی بودن زبان را تحقق بخشد و بدین ترتیب از وضعیت تاثرآوری طفره رود که می خواهد آدمی را به اصالتی گریزپا و فریب کار متعهد کند. ترجمه همچنین پای مسائلی نظیر تالم و لطمه را به میان می کشد: (همواره مترجم از خود می پرسد) آیا امید جبران مافات هست؟ آیا اصلا باید در پی جبران مافات بود یا نه ؟
کتاب لذت خیانت
