کتاب دوئت تنهایی

"دوئت تنهایی" سندی نادر و روشنگر است از گفت‌وگویی عمومی میان دو تن از چهره‌های درخشان ادبیات آمریکای لاتین: گابریل گارسیا مارکز و ماریو بارگاس یوسا. این گفت‌وگو نخست در سال ۱۹۶۷ در دانشگاه مهندسی لیما، پرو برگزار شد، زمانی که هر دو نویسنده در آستانه شهرت جهانی قرار داشتند. دهه‌ها بعد، این گفت‌وگو به‌صورت کتاب منتشر شد و اکنون فرصتی است برای بازبینی آن لحظه‌ی استثنایی که دو ذهن خلاق درباره ادبیات، جامعه و سرنوشت رمان در آمریکای لاتین به تبادل نظر می‌پردازند.
هرچند این اثر روایت داستانی ندارد، اما به‌سان تبادل پرشوری از ایده‌ها جریان می‌یابد. مارکز از چگونگی شکل‌گیری "صد سال تنهایی" می‌گوید، از تأثیرات سبکی، خاطرات کودکی، و پیوند میان داستان و تاریخ. بارگاس یوسا، در نقش مصاحبه‌گری تیزبین، به ابعاد پیچیده‌ی رابطه‌ی مارکز با روزنامه‌نگاری، روایت، و حافظه تاریخی می‌پردازد. بستر زمانی گفت‌وگو دهه‌ی شصت میلادی است: دوره‌ای از شور انقلابی و دگرگونی فرهنگی در آمریکای لاتین. دو نویسنده درباره رئالیسم و رئالیسم جادویی، تأثیر سنت‌های اروپایی، و ضرورت خلق روایت‌هایی سخن می‌گویند که بازتاب‌دهنده و دگرگون‌کننده‌ی هویت این منطقه باشند.
در قلب "دوئت تنهایی"، پیوند میان سیاست و ادبیات نهفته است. عنوان کتاب، هم به مسیرهای خلاقانه‌ی متفاوت ولی موازی دو نویسنده اشاره دارد، و هم به حس انزوایی که نویسندگان آمریکای لاتین در برابر سلطه‌ی روایت‌های غربی تجربه کرده‌اند. این گفت‌وگو همچنین به نقش حافظه، اسطوره و سنت شفاهی در شکل‌گیری صداهای ادبی می‌پردازد. هر دو نویسنده بر اهمیت ریشه‌داشتن ادبیات در تجربه‌ی زیسته و تاریخ بومی تأکید دارند، بی‌آن‌که از بحث درباره مسئولیت‌های اجتماعی و انتخاب‌های زیباشناسانه‌ی رمان‌نویس پرهیز کنند.
"دوئت تنهایی" تنها یک متن ادبی تاریخی نیست، بلکه گفت‌وگویی زنده و پرمایه است که همچنان با خوانندگان، پژوهشگران و نویسندگان امروز سخن می‌گوید. این کتاب برای علاقه‌مندان به ادبیات آمریکای لاتین، خاستگاه رئالیسم جادویی، و تکوین فکری دو نویسنده‌ی نوبلیست، دریچه‌ای ارزشمند به شمار می‌رود. مارکز و بارگاس یوسا، با طنز، صراحت و اختلاف‌نظرهای تأمل‌برانگیز، به ما یادآوری می‌کنند که رمان همچنان توان آن را دارد که حقیقت را به پرسش بکشد، آینده را تصور کند و جهان را دگرگون سازد.