کتاب آخرین‌ اشک

کتاب «آخرین اشک» (L'ultima lacrima) نوشته‌ی استفانو بنی، یکی از آثار درخشان ادبیات معاصر ایتالیاست که در سال ۱۹۹۴ منتشر شده و با ترکیبی بی‌نظیر از طنز تلخ، سوررئالیسم و تخیل، به واکاوی جامعه مدرن و بحران‌های آن می‌پردازد. این اثر در قالب مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه یا در روایتی داستانی-تمثیلی، ما را به شهر خیالی و دیوانه‌وار «مگاویل» می‌برد؛ شهری پرزرق‌وبرق و آشفته که درگیر بیماری‌ای مرموز شده است: مردم بی‌دلیل گریه می‌کنند و اشک‌هایی چنان غلیظ و ویرانگر می‌ریزند که به فاجعه‌ای اجتماعی تبدیل می‌شود.
قهرمان داستان، آلفردو، روزنامه‌نگاری سرگشته در دل این هرج‌ومرج است که در جست‌وجوی منشأ «بحران اشک»، به لایه‌های تاریک شهر و ساکنان عجیبش نفوذ می‌کند. او در مسیر خود با چهره‌هایی نمادین مواجه می‌شود: سیاستمداران فاسد، رسانه‌هایی که حقیقت را وارونه می‌کنند، مصرف‌گرایانی بی‌فکر و دانشمندانی که دیوانگی را با علم پیوند زده‌اند. روایت، گرچه گاهی طنزآلود و اغراق‌آمیز است، اما در دل خود حقایقی دردناک درباره تنهایی انسان معاصر، معنازدایی از زندگی، و حفره‌هایی پرنشده در دل شهرهای بزرگ را آشکار می‌کند.
استفانو بنی با زبانی سرشار از بازی‌های زبانی، ایهام و خیال‌پردازی، جهان خیالی‌ای می‌سازد که از واقعیت امروز ما چندان دور نیست. او از طنز به‌عنوان ابزاری برای نقد استفاده می‌کند، تا لایه‌لایه ساختارهای پوسیده قدرت، رسانه و فرهنگ مصرفی را برش بزند و خواننده را با سوالاتی جدی درباره وضعیت فعلی‌اش روبرو کند. «آخرین اشک» نه فقط نمایشی از بحران‌های جمعی، بلکه پژواکی از اشک‌های فروخورده فردی ماست-اشک‌هایی که شاید روزی، بی‌هشدار، از چشمانمان سرازیر شوند.