حسین قندی (اسفند ۱۳۳۰–۳ اردیبهشت ۱۳۹۴) روزنامهنگار، استاد رشتهٔ علوم ارتباطات در دانشگاه علامه طباطبایی و مدرس روزنامهنگاری، فارغالتحصیل کارشناسی ارشد از آمریکا در رشتهٔ مدیریت بینالملل بود. ویژهترین مهارت حسین قندی را در انتخاب تیترهای مناسب برای مطالب مطبوعاتی میدانند. او از جمله روزنامهنگارانی است که بسیار بر اخلاق روزنامهنگاری تأکید میکرد. او به بیماری آلزایمر مبتلا شد که بسیاری از روزنامهنگاران از این خبر متأثر شدند و بیانیهای صادر کردند.حسین قندی متولد اسفند ۱۳۳۰ در سبزوار و بزرگ شده تهران بود. او در سنین ۱۵ یا ۱۶ سالگی شروع به سرودن یک شعر دربارهٔ زلزلهای کرد که در یکی از روستاهای خراسان خرابی زیادی به بار آورد و عدهٔ زیادی هم کشته شدند.او در سال ۱۳۴۹ دیپلم خود را گرفت و بعد از دو بار شرکت در کنکور دانشگاه، در دو رشتهٔ زبان و ادبیات انگلیسی و روزنامهنگاری دانشکدهٔ علوم ارتباطات اجتماعی قبول شد و از میان آن دو، روزنامهنگاری را انتخاب کرد.پیش از دانشگاه، در یک گروه تحقیقاتی مطالب روزنامهٔ کیهان را از سال شروع این روزنامه (۱۳۲۱) تا سال (۱۳۴۹) بهصورت کوتاه و خلاصه چاپ و منتشر کند، مشغول به کار شد و خلاصه کردن سرمقالهها برعهدهٔ او گذاشته شد. او این دوره را از مؤثرترین دورههای کار خود میدانست.پس از اتمام آن دوره، در سال ۱۳۵۱ مؤسسهٔ کیهان تصمیم به چاپ نشریهای برای دو قارهٔ آمریکا و اروپا گرفتهبود و قرار شد نشریهٔ کیهان هوایی را همان گروه تحقیقاتی به نشر برسانند. در همان سال، اولین شمارهٔ آن به سردبیری حسین عدل با همکاری سایر اعضا منتشر شد و قندی معاون سردبیر شد و علاوه بر آن، مسؤولیت بخش سیاسی نشریه نیز به عهدهٔ او گذاشته شد.قندی پس از چند سال تحمل بیماری آلزایمر، در فروردین ۱۳۹۴ طی سکتهٔ مغزی به کما رفت و در ۳ اردیبهشت ۱۳۹۴ در سن ۶۳ سالگی درگذشت. او در ۵ اردیبهشت در قطعهٔ نامآوران بهشت زهرا در تهران دفن شد.نخستین نوشتههای حرفهایِ قندی برای کیهان هوایی بود و بعد از مدتی در کیهان استخدام شد. اولین مطلبی که نوشت در سال ۱۳۵۱، سرمقالهای دربارهٔ روابط ایران و هند بود که برای کیهان هوایی نوشت.او در بخشهای مختلف ازجمله شهرستانها، فرهنگی، اقتصادی و… مشغول بود و بعد از خدمت سربازی در سال ۱۳۵۶ دوباره به کیهان برگشت.بعد از بازگشت از آمریکا، در روزنامههای کیهان، ابرار، اخبار، انتخاب و جامجم در سمتهای مختلفی مشغول به کار نویسندگی و ایفای مسؤولیت شد.