کتاب دختری با ماشین قرمز

داشتم فراموش می‌کردم شبی را که پایین ساختمان با پورشۀ قرمزش منتظرم بود. دوبل پارک کرده بود تا برای گردش داخل شهر برویم. خودم را دوباره روی صندلی جلوی ماشینش می‌بینم، متعجب و سرگرم از اینکه در آنجا نشستم. درحالیکه گاز می‌داد می‌گفت: «دوست داری؟» سرش را به‌سمت من چرخاند و لحظه‌ای آرام و مطمئن نگاهش را از کوچه برداشت، خوشحال از اینکه این لحظه را با من شریک می‌شود، منظورم سفررفتن است چون واقعا یک سفر بود؛ سفر در شهری که ساکنش بودم، که قطعا به همان اندازه که خودم به هرکجای دیگری می‌راندم، سردرگمم می‌کرد چراکه نه هرگز با این مدل اتومبیل رانندگی کرده بودم و نه شهر را از ارتفاعی چنین پایین، همراه با حس سرعت و قدرت، دیده بودم. وقتی بعد از هر چراغ قرمز گاز می‌داد، روی صندلی فشاری به من وارد می‌شد، انگار هواپیما از جایش بلند می‌شود.

وقتی شب‌هنگام با زنی که دوستش دارید در پاریس رانندگی می‌کنید، این شهر متعلق به شماست. با وجود این، راستش، گاهی پیش می‌آمد در کنار این دختر ثروتمند احساس ناخوشایندی داشته باشم و آن روزها باید به این احساس ناخوشایند غلبه می‌کردم، احساسی ناشی از شکافی که بین دو نوع زندگی ما وجود داشت، و حسی حاصل از قضاوت اطرافیان و آنچه می‌توانستند دربارۀ این دختر دامن‌پوش بسیار جوان در رابطه با من بگویند، وقتی مرا با او می‌دیدند. فراموش نمی‌کنم که او را شبیه فاحشه‌ای می‌دانستند، اگر کنایۀ آزاردهندۀ دوستی را در این مورد باور کنم که می‌گفت: «پس اینطور، نویسنده، تو هیچ گزینه‌ای رو رد نمی‌کنی! پس دختری با ماشین قرمز از کجا می‌آد؟» همان‌گونه که در نوجوانی‌ام پیش آمده بود تا از پیشینۀ محقر و نگاه همکلاسی‌ها در مورد خانواده‌ام خجالت بکشم، متعجب بودم که سال‌ها بعد هم شرم داشتم از اینکه موقعیت ممتازی به‌دست آورده و در تجمل قرار گرفته بودم، که دیگر گذشته‌ام مانع لذت‌بردن از آن نمی‌شد، اما احساس گناه می‌کردم.