کتاب The Life Impossible

رمان «زندگی غیرممکن» تازه‌ترین اثر مت هیگ است که در سال ۲۰۲۴ منتشر شد. در کتاب صحنه‌ی درخشان جزیره روی جلد، نشانه‌ای مستقیم به قلب جادویی داستان دارد. در مرکز روایت، گریس وینترز، معلم بازنشسته‌ی ریاضی در دهه‌ی هفتاد زندگی‌اش قرار دارد؛ زنی که با غم و احساس گناه ناشی از مرگ پسرش و روزمرگی خاکستری زندگی دست‌وپنجه نرم می‌کند. هنگامی که به‌طور غیرمنتظره خانه‌ای فرسوده در ایبیزا را از کریستینا، آشنای کوتاه‌مدتی از گذشته، به ارث می‌برد، مسیر زندگی‌اش دگرگون می‌شود. او بی‌هیچ نقشه و با کنجکاوی خام و بلیطی بی‌زمان به جزیره‌ی مدیترانه‌ای قدم می‌گذارد و در همان ابتدا با رازی سرشار از جادو روبه‌رو می‌شود: آشنایی با آلبرتو، مربی غواصی، و رویارویی با «لا پرزنسیا»، حضوری ماورایی که درهای تازه‌ای از ادراک و توانایی‌های روانی را در او بیدار می‌کند. سفر گریس از یک اقامت ساده به مأموریتی چندلایه بدل می‌شود: کشف سرنوشت کریستینا، التیام زخم‌های عاطفی و دفاع از زیبایی وحشی ایبیزا در برابر توسعه‌دهندگان بی‌رحم.
این رمان، آمیزه‌ای از راز، ماجراجویی و تأمل فلسفی است که منتقدان توجه ویژه‌ای به آن داشته‌اند. پابلیشرز ویکلی آن را ستوده و از «ورود جادو به زندگی نفس‌گیر» سخن گفته است، در حالی که گاردین آن را «راز و نامه‌ای عاشقانه به سیاره» و نیویورک تایمز «ادیسه‌ای از عمل و شگفتی» نامیده است. حتی بندیکت کامبربچ در تحسینی شاعرانه، کتاب را «نامه‌ای عاشقانه و لطیف به بهترین شکل انسان بودن» توصیف کرده است. در میان این تحسین‌ها، مضامینی چون غم، تجدید، شگفتی، ارتباط با طبیعت و امکان تحول در هر مرحله از زندگی با روایتی سرشار از رئالیسم جادویی و صداقت عاطفی در هم تنیده‌اند و هویت اثر را شکل می‌دهند. البته همه‌ی واکنش‌ها مثبت نبوده است. در فضای مجازی، به‌ویژه ردیت، برخی خوانندگان ریتم کند، جلوه‌های جادویی آشکار یا کلیشه‌ای و نثری متمایل به سوی لحن آموزشی را نقد کرده‌اند. عده‌ای حکمت باطنی رمان را بیش از حد «سخت‌گیرانه» یا حتی طاقت‌فرسا توصیف کرده‌اند و اشاره کرده‌اند که تأملات فلسفی هیگ، گرچه صمیمی است، گاه بیشتر به کتابچه‌ای خودیاری شباهت دارد تا یک داستان روایی. این شکاف نشان می‌دهد که همان ویژگی شاخص آثار هیگ ترکیب داستان با اندیشه‌های فلسفی و روان‌شناختی برای برخی خوانندگان نقطه‌ی قوت و برای برخی دیگر نقطه‌ی ضعف است. با وجود این اختلاف‌نظرها، «زندگی غیرممکن» از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. هیگ با قرار دادن شخصیتی هفتادساله در مرکز روایت، تصویری نادر و الهام‌بخش از امکان بازآفرینی و شادی در اواخر عمر ارائه می‌دهد؛ او نشان می‌دهد که آغاز دوباره هرگز محدود به جوانی نیست. در کنار آن، پیوند جادوی روایی با واقعیت زیست‌محیطی ایبیزا، یادآور این است که غم و خاطره، همچون زیبایی طبیعت، می‌توانند سرچشمه‌های تازه‌ای از ارتباط و معنا را آشکار کنند. در نهایت، این رمان همزمان نامه‌ای عاشقانه به سیاره و دعوتی به امید است؛ یادآوری جادویی برای خوانندگان که هرگز برای شروع دوباره دیر نیست.