کتاب جنگ داخلی

دیوید آرمیتاژ، مورخ بریتانیایی و استاد تاریخ در دانشگاه هاروارد، در اثر خود «جنگ داخلی: تاریخ‌ در قلمرو ایده‌ها» به سراغ یکی از آشناترین و البته مبهم‌ترین اصطلاحات سیاسی می‌رود. او که تخصص اصلی‌اش در حوزه تاریخ بین‌الملل و تاریخ روشنفکری است، یک تبارشناسی فکری برای خود ایده‌ی «جنگ داخلی» ارائه می‌دهد و به این مسئله می‌پردازد که این اصطلاح در طول تاریخ چگونه تعریف، تفسیر و استفاده شده است.
زبدگی نویسنده در این است که می نویسد چرا «جنگ داخلی» یک برچسب سیاسی قدرتمند با بار معنایی و حقوقی سنگین است. به همین منظور وی، تاریخچه را از روم باستان آغاز می‌کند، جایی که جنگ داخای به عنوان نهایت فاجعه و بدترین نوع جنگ تلقی می‌شد؛ جنگی که در آن شهروند علیه شهروند برمی‌خیزد.
با گذر زمان، به ویژه در دوران جنگ‌های مذهبی اروپا و انقلاب‌های عصر روشنگری، این نگرش دستخوش تغییر شد. آرمیتاژ به شکلی دقیق نشان می‌دهد چگونه مرز میان «جنگ داخلی» و «انقلاب» سیال است و اغلب توسط طرف پیروز تعیین می‌شود. یک شورش نافرجام، «جنگ داخلی» نام می‌گیرد، در حالی که همان شورش در صورت پیروزی، به یک «انقلاب» باشکوه تبدیل می‌شود و این کتاب به خوبی نشان می‌دهد که چگونه زبان در شکل‌دهی به مشروعیت سیاسی نقش ایفا می‌کند.
در دوران معاصر، این اصطلاح ابعاد حقوقی و بین‌المللی نیز یافته است. اعلام یک درگیری به عنوان «جنگ داخلی» می‌تواند زمینه‌ساز اعمال کنوانسیون‌های ژنو یا مداخله‌های بشردوستانه شود و دیگر یک مسئله‌ی صرفا داخلی تلقی نمی‌شود. آرمیتاژ با بررسی متفکرانی از سیسرون و هابز گرفته تا لاک، نشان می‌دهد که چگونه هر دوره، درک خاص خود را از این پدیده داشته است. این اثر که حاصل سال‌ها پژوهش و تدریس نویسنده در این حوزه است، به خواننده می‌آموزد که با لنری انتقادی به اصطلاحاتی که برای توصیف خشونت سیاسی به کار می‌روند، بنگرد و درک کند که نام‌گذاری یک درگیری، خود بخشی از آن درگیری است.