اغلب این نیازهای تدوینی است که زوایای برتر دوربین را برای یک مجموعه نما دیکته می کند. فیلمنامه هایی که جزئیات زیادی دارند به طور معمول در آنها نوع نما یا شیوه کار با دوربین به روشنی بیان شده است اما بسیاری از فیلمنامه ها کلی نوشته می شوند و تصمیم درباره شیوه فیلمبرداری را به عهده کارگردان و فیلمبردار می گذارند. فیلمبرداران مستند سازی که فی البداهه کار میکنند باید نیازهای تدوینی را در نظر بگیرند. اگرچه چند صحنه کلیدی در یک فیلم میتواند به روشی جداگانه کار شود، همه صحنه ها باید در ارتباط با یکدیگر و در دل یک سکانس در نظر گرفته شوند. فیلمبردار باید رویداد را مانند یک گل فراگیر ببیند و سپس برای بخش بندی آن به نماهای تکی تصمیم گیری کند. او باید تصمیم بگیرد که چه مقدار از صحنه در نمای دور معرفی شود چه بخش هایی از بازی به نمای متوسط نیاز دارد و کجاها باید با نماهای نزدیک تأکید شود.