قرآن کریم، به گواهی خود و تصریح روایات، دارای بطون متعددی است که همگی مراد خداوند سبحاناند. بدیهی است که فهم این بطون، باید بهگونهای شایسته، بایسته و معتبر صورت گیرد. در سنت اسلامی شیوههایی برای رسیدن به بطون معنایی قرآن کریم پیشنهاد شده است. در این میان، بهحقیقت باید گفت که «تأویل عرفانی» تنها شیوهٔ درست رسیدن به این بطون است.
«تأویل عرفانی» که در قرآن کریم ریشه دارد و اصطلاحی برگرفته از آیۀ هفتم سورۀ آلعمران است، نخست از سوی عارفان مطرح شد و سپس، حکیم بزرگ شیراز، صدرالمتألّهین و حکمای صدرایی در اتقان آن کوشیدهاند؛ کوششی که زمینهساز توجه و دقت بسیار در فهم متون دینی و بهویژه معارف اسلامی شده است.
آیتالله استاد یزدانپناه در این نوشتار، به تفصیل و در قالب یازده فصل، به بررسی نظاممند «تأویل عرفانی» میپردازند؛ کاوشی ژرف که وامدار اندیشۀ عارفان محقق و بزرگحکیم دورهٔ اسلامی، یعنی صدرالمتألّهین و پیروان اوست.