کتاب شبی در قطار راه شیری

کتاب «شبی در قطار راه شیری» نوشته‌ی کنجی میازاوا، داستانی تمثیلی و خیال‌انگیز است که موضوعاتی مانند مرگ، دوستی و معنای زندگی را از نگاه یک کودک بررسی می‌کند. روایت در فضایی میان واقعیت و رویا شکل می‌گیرد و نویسنده با استفاده از تصاویری کیهانی سوالاتی درباره‌ی رنج، رستگاری و فداکاری مطرح می‌کند. اثر در دهه‌ی ۱۹۲۰ نوشته و پس از مرگ نویسنده در سال ۱۹۳۴ منتشر شد و از آن زمان به یکی از متون نمادین ادبیات ژاپن تبدیل شده است.
داستان از دید پسرکی به نام جیووانی روایت می‌شود که در شهری کوچک و فقیرنشین زندگی می‌کند. او از سوی همکلاسی‌هایش طرد می‌شود، مادرش بیمار است و پدرش مدت‌هاست ناپدید شده. در شب جشن راه شیری، جیووانی هنگام قدم زدن روی تپه‌ای دچار حالتی رویایی می‌شود و خود را در قطاری می‌بیند که از میان ستارگان عبور می‌کند. دوستش کامپانلا نیز در این سفر همراه اوست. آن‌ها در مسیر با مسافران گوناگونی روبه‌رو می‌شوند؛ انسان‌هایی که از مرگ گذشته‌اند یا در جستجوی معنایی برای زندگی خود هستند.
هر ایستگاه در طول سفر نمادی از یک مرحله‌ی روحی یا اخلاقی است. جیووانی و کامپانلا با دیدن مناظری مانند رودخانه‌ی ستارگان و ایستگاه‌های درخشان، درباره‌ی فداکاری، خوشبختی و هدف زندگی گفت‌وگو می‌کنند. میازاوا از ترکیبی از باورهای بودایی و مسیحی برای ساختن این جهان استفاده می‌کند، جایی که مرز میان زندگی و مرگ از بین می‌رود و انسان در برابر عظمت هستی قرار می‌گیرد. درون‌مایه‌ی داستان بر این پرسش متمرکز است که سعادت واقعی در چیست و آیا رهایی از رنج تنها در زندگی پس از مرگ معنا پیدا می‌کند یا در مهربانی و ازخودگذشتگی میان انسان‌ها.
نثر ساده و شاعرانه‌ی میازاوا باعث می‌شود این داستان، با وجود تم‌های فلسفی و اندوه‌بارش، هم برای نوجوانان و هم برای بزرگسالان قابل‌فهم و تأمل‌برانگیز باشد.