کتاب تکنیک روان‌کاوی

«تکنیک روان‌کاوی» کتابی نوشته ساندور فرنزی، روانکاو مجارستانی است. این اثر در دسته ادبیات نظری و روانشناسانه قرار می گیرد. این کتاب مجموعه‌ای از مقالات و سخنرانی‌های فرنزی است که بین سال‌های ۱۹۱۹ تا ۱۹۳۳ ارائه شده‌اند. فرنزی در این مقالات به بررسی روش‌های عملی روان‌کاوی، رابطه درمانگر و بیمار، و تحولاتی در روانکاوی که فروید بنیانگذار آن ها بود می‌پردازد.
نویسنده در ابتدا به نقد تکنیک کلاسیک فرویدی که گوش کردن بی طرفانه به اظهارات بیمار است می‌پردازد و دلایل ناکارآمدی این روش به‌ویژه در بیماران آسیب‌دیده روانی یا کسانی که از تروماهای اولیه رنج می‌برند شرح می دهد.
او سپس در بخش دیگری از کتاب به مفهوم «تحلیل متقابل» می پردازد که از اصلی ترین ایده‌های فرنزی در روانکاوی به حساب می آید. او در این بخش توضیح می دهد که چگونه روانکاو در جلسه درمان به‌جای سکوت و بی‌طرفی، می‌تواند احساسات خود را نسبت به بیمار آشکار کند تا رابطه‌ای واقعی‌تر و شفابخش‌تر شکل گیرد.
بخش دیگری از کتاب «تکنیک روان کاوی» که با عنوان «تروما، بازگشت به دوران کودکی و نقش همدلی» معرفی می شود، فرنزی تأکید ویژه‌ای بر تروماهای دوران کودکی دارد. او معتقد بود که بسیاری از اختلالات روانی ناشی از خیانت اولیه به اعتماد کودک است. فرنزی معتقد است که درمانگر باید با همدلی، فضایی فراهم کند تا بیمار اعتماد ازدست‌رفته را دوباره تجربه و بازسازی کند. یکی از بخش های مهم کتاب به انتقاد از فاصله خشک تحلیلی اختصاص دارد که فرنزی این شیوه را برای بیماران آسیب‌دیده ناکافی می‌داند و بر رابطه انسانی‌تر، صادقانه‌تر و عاطفی‌تر تأکید می‌کند. او در عین حال نسبت به خطرات نشناختن مرزها از سوی درمانگر نیز هشدار می دهد که باعث درگیری‌های عاطفی ناسالم با بیمار خواهد شد.