کتاب نامه‌هایی از سارایوو

من این‌جا هستم.

آن‌ها مشغول جنگیدنند و جان‌های کوچک ما مطلقا هیچ ارزشی برای‌شان ندارد. من خوبم، هنوز سرپا هستم و زنده؛ همین‌طور خانواده‌ام.

کمی عصبی‌ام و کمی پریشان، اما این حالتم چندان دور از انتظار نیست. حالا چهار روز است که در راهروی ورودی جلوی آسانسورم،  با این امید که این جنگ لعنتی تمام شود،

در حالی که دارم ضعیف و ضعیف‌تر می‌شوم. دیروز آن‌ها به ساختمان کناری حمله کردند. تانک‌ها به ساختمان ما هم شلیک کردند. می‌توانید تصور کنید که این‌ها چقدر سخت و ناراحت‌کننده است؟

گر مقابل یکی از این «ماشین‌های جهنمی» قرار بگیرید، کارتان ساخته است.

من یکی از آن‌ها را دیدم که از یک طرف ساختمان وارد شد و از طرف دیگر آن خارج؛ در حالی که پنجره‌ها‌، قاب‌های عکس و پرده‌ها را  دنبال خود روی زمین می‌کشید.

حالا شما می‌توانید  یک پنجرۀ تنها را ببینید که بیست متر دورتر از ساختمان روی زمین افتاده.

فوق‌العاده ناراحت‌کننده است!