کتاب عثمانی‌ها

مارک دیوید بئر در کتاب «عثمانیان: خان‌ها، امپراتورها، خلیفه‌ها»، روایتی مرسوم و شرق‌شناسانه از امپراوری عثمانی را به چالش می‌کشد؛ روایتی که این امپراتوری را قدرتی صرفا آسیایی و اسلامی معرفی می‌کند. بائر می‌نویسد عثمانیان نه یک قدرت بیگانه در حاشیه‌ی اروپا، بلکه یک امپراتوری کاملا اروپایی بودند که هویت خود را از سه منبع اصلی وام می‌گرفتند: خان‌های استپ‌های آسیای مرکزی، قیصرهای روم (که پس از فتح قسطنطنیه در سال ۱۴۵۳ خود را وارث آن می‌دانستند) و خلفای جهان اسلام.
این کتاب علاوه بر پرداختن به فتوحات و زندگی سلاطین ، یک تحلیل موضوعی است که در هر فصل به یکی از وجوه شکل‌دهنده‌ی هویت عثمانی می‌پردازد. برای مثال، فصل‌هایی مانند «فتح رم دوم» و «شاهزاده رنسانس» به تأثیر عمیق میراث رومی بر محمد دوم می‌پردازند، در حالی که فصولی چون «از سلیم اول تا سلیمان اول، خلیفه اول عثمانی» به بررسی بعد اسلامی و خلافت می‌پردازند.
از جمله مطالب مهم کتاب، مسئله‌ی پیچیده‌ی تسامح و تغییر دین است. مارک دیوید بئر از تصویر «نظام ملّت» فراتر می‌رود و در فصولی مانند «مسیح موعود یهودی در کاخ عثمانی» نشان می‌دهد چگونه تعاملات مذهبی، چه داوطلبانه و چه اجباری، نقشی حیاتی در شکل‌گیری نخبگان و جامعه‌ی عثمانی ایفا می‌کرد.
دیوید از پرداختن به جنبه‌های خشن این تاریخ ابایی ندارد. او در فصل «نسل‌کشی ارمنیان و جنگ جهانی اول»، ریشه‌های این فاجعه را به سیاست‌های امپراتوری در مدیریت جمعیت و ظهور ایدئولوژی‌های ناسیونالیستی در اواخر دوران عثمانی مرتبط می‌داند. همچنین، وجوه کمتر دیده‌شده‌ی تاریخ اجتماعی، مانند نقش حرمسرا و نگرش به جنسیت، در فصولی چون «حرم یعنی خانه» و «مردان ریش‌دار و جوانان امرد» مورد بررسی قرار می‌گیرند.
«عثمانیان» یک بازنگری انتقادی در تاریخ این امپراوری است که خواننده را وادار می‌کند تا پیش‌فرض‌های خود را درباره‌ی مرزهای فرهنگی میان «شرق» و «غرب» زیر سوال ببرد. این اثر برای کسانی نوشته شده که به دنبال درکی کاملی از تأثیرگذارترین امپراتوری‌های تاریخ هستند؛ امپراتوری‌ای که به همان اندازه که آسیایی و اسلامی بود، رومی و اروپایی نیز به شمار می‌رفت.