کتاب فرهنگ جامع گویندگان ایران

پهن دشت ایران زمین همواره زیر تأثیر آداب بیرون از مرزهای خود بوده و همچنان خواهد بود؛ چرا که سالیان بسیار دراز دست خوش دفاع از نگاه داری آداب و رسوم خود در برابر نفوذ بیگانگان بود و توان توسعه و صدور این مهم را به بیرون نیافت امروزه از راه های گوناگون رسانه ای دیگر چیزی از آداب گذشته باقی نمانده که هم بدی دارد و هم خوبی بدی ها را موکول میکنیم به مجالی دیگر. بخش قابل توجهی از اصلاح فرهنگ رفتاری عامه مدیون افرادی است که توانستند به واسطه ی رسانه ای به نام «تآتر» در اذهان «اندیشه» بکارند. باورهای سنتی که گاهی با تعاریف امروزین خارج از فرهنگ و مدنیت است، شاید در روزگاری باعث غرور و فخر بوده اما در صده های بعد و حتی تا سی سال گذشته امتداد داشت و معذوریت های بیشماری برای انسان ها رقم می زد. پس از تآتر به لطف ورود دستگاه های پخش فیلم از فرنگ به ایران مردم توانستند دیگرانی را ببینند که گونه ی دیگری زندگی می کنند و به اصطلاح در این مورد از ما جلوترند. گرچه در ابتدا فقط تصویر بود و پس از آن صدای غیر قابل فهم زبان اصلی ولی رفته رفته شش یا هفت بعد صدای قابل فهم بر روی تصاویر متحرک رخ نشان داد؛ حال دیگر جریان چیز دیگری شد.

تقریبا آغاز گفتار فارسی بر روی فیلم های وارداتی موازی با اوج اجراهای تآتر نوین نو نفس در تهران است. دقیقا مصادف با زمانی که جامعه ی آن زمان با این پدیده رو به رو شد و بخشی از دولت وقت سازمان پرورش افکار عمومی آن را به رسمیت شناخت که موضوعی مفصل است. تاریخ این سرزمین تا به آن روز به شکل دولتی و رسمی هنرمندان را به رسمیت نشناخته بود.