کتاب حاضر را یکی از باستانشناسان اروپایی (اسکالونه) درباره گاهنگاری باستانشناسی ایران در هزاره سوم پیش از میلاد، یعنی زمان اوج شکلگیری نخستین شهرها و دولتهای اولیه، به زبان ایتالیایی نوشته است. موضوع کتاب مطالعه چگونگی پایهگیری و تغییرات فرهنگی در ایران در زمانی بین حکومت سلسله اوان تا پایان دوره سوکال ماخ است. نویسنده پیشفرضهای مربوط به هزاره سوم پ.م. فلات ایران را به نقد کشیده و نظریات خود را به روشنی بیان کرده است. نقطه اوج کار اسکالونه در تشریح وضعیت هنری و باستانی مناطق جنوب شرق ایران است. در این کتاب قطبهای مستقل فرهنگی و به ویژه درجات دفع و جذب موجود بین واحدهای غیر شبیه به هم شناسایی و تعریف میشود و در این کار توجه خاصی به مسائل مربوط به گاهنگاری هزاره سوم پ.م.، که اغلب ناروشن و مبهم بوده، شده است.
انریکو آسکالونه در سال ۲۰۱۴ عنوان دانشیار «فرهنگهای خاور نزدیک باستان» را دریافت کرد (او اکنون کاندیدای استاد تمام است). او از سال ۲۰۱۷ در دانشگاه گئورگ-آگوست-گوتینگن است و مدیر پروژه چند رشتهای باستانشناسی ایتالیایی در شهر سوخته (سیستان و بلوچستان، ایران) است. دارای مدرک کارشناسی ارشد (دانشگاه رم «ساپینزا»، ۱۹۹۹)، دکترا (دانشگاه ناپل «لورینتال»، ۲۰۰۲)، تخصص پسادکتری (دانشگاه رم «ساپینزا»، ۲۰۰۳)، فوق دکترا. (موسسه علوم انسانی فلورانس [= SUM]، ۲۰۰۸) و سمت کارشناس (دانشگاه سالنتو، ۲۰۱۲-۲۰۱۶) در «باستانشناسی خاور نزدیک باستان»، محقق در دانشگاه «ساپینزا» رم (۲۰۱۰-۲۰۱۳)، موسسه ASET برلین (۲۰۱۴-۲۰۱۵)، دانشگاه کپنهاگ (موسسه ساکسو، ۲۰۱۶-۲۰۱۷)؛ استاد در دانشگاه میلان (۲۰۰۱-۲۰۰۶)، مسینا (۲۰۰۵-۲۰۰۶) و پالرمو (۲۰۰۸-۲۰۱۰) بوده است. او نویسندهی کتابهایی دربارهی تمدن بینالنهرین (۲۰۰۵)، باستانشناسی ایران باستان (۲۰۰۶ و ۲۰۱۵)، سیستم توزین ابلایی (۲۰۰۶)، هنر گلیپتیک ایلامی (۲۰۱۱)، روششناسی باستانشناسی (۲۰۰۱ و ۲۰۰۴) و روابط بین فرهنگی جیرفت و آمودریا (در دست چاپ)، ویرایش جلدهایی دربارهی باستانشناسی (۱۹۹۹) و روابط تجاری و فرهنگی در خاور نزدیک باستان در دورهی عصر برنز از منظر سیستمهای توزین و اندازهگیری (۲۰۰۶ و ۲۰۱۱) را بر عهده داشته است؛ او مطالعاتی (بیش از نود) منتشر کرده است که عمدتاً بر مهرهای استوانهای ایلامی، تاریخ ایران در عصر برنز، سیستمهای توزین خاور نزدیک باستان و نقش تجاری محوطههای ایرانی و سوری در دورههای اوایل و اواسط عصر برنز متمرکز بودهاند. او در سال ۲۰۰۹ مدیر مشترک ماموریت باستانشناسی مشترک ایتالیا و ایران در قلعه کوچک، استان کرمان، جنوب شرقی ایران بوده است و از سال ۱۹۹۳ عضو ماموریت باستانشناسی ایتالیا در تل مردیخ/ابلا و تل طوقان، سوریه است. او همچنین در سالهای ۱۹۹۸ و ۱۹۹۹ در ماموریت باستانشناسی ایتالیا و فلسطین در تل سلطان/اریحا شرکت داشته است. او برگزارکننده دو کنگره بینالمللی (۲۰۰۴ و ۲۰۱۰) در رم (وزنها در متن. سیستمهای توزین عصر برنز مدیترانه شرقی: گاهشماری، گونهشناسی، مواد) و پالرمو (شهر قبل و بعد از تأسیس آن) بوده است. او مسئول علمی انتشار وزنهها، مهرها و مهرهای بهدستآمده از کاوشهای ایران در شهر سوخته (۱۹۹۷-۲۰۱۵) و وزنههای یافتشده در کاوشهای ابلا، تل سلطان، بتراوی و تل طوقان است. او قراردادی برای انتشار مهرهای استوانهای موجود در موزه ملی ایران (تهران) دارد.