کتاب از هرنگ دل تا جراحی قلب

در بازگشت به دیار، وقتی برای اولین بار، پس از سفر حج، وارد اتاق عمل شدم، ناگهان احساس کردم به معبد دیگری وارد  شده‌ام آنجا که چشم‌های نگران با قلب‌های بیمار و خسته و  پرتیش تو را می‌نگرند، آنجا که به محیطی پر اضطراب و شاید مخوف به نام اتاق عمل وارد می‌شوند. چه کسی است که سایه مرگ را در کنار خود نبیند؟ آنجا که هرکس نقطه پایان امیدها،  آرزوها و شیرینی‌های زندگی‌اش را به عینه می‌بیند. آیا امید  زندگی دادن عبادت نیست؟ آیا نوید دوباره زیست و آهنگ  زیبای حیات نواختن عبادت نیست؟ آیا مهربانی و لطافت کلام، جنب و جوش شبانه روزی این فرشتگان بی‌توقع نمی‌تواند در  پیشگاه خداوند تبارک و تعالی عبادت تلقی شود؟ اینجا اتاق  عمل جراحی قلب بیمارستان امام علی (ع) است. از دو سال پیش  با عشق بنا شده است. دل‌های خسته و بیمار، با ورود به آن، امید بهبودی دارند. هر روز پشت این درها، مادران، زنان، کودکان و حتی مردان اشک می‌ریزند و زیر لب دعا و نیایش  سرمی‌دهند و با هر رفت و آمدی که برای همه همکاران امری  عادی‌ست. قلبشان به تیش می‌افتد و اضطراب و نگرانی‌شان  صد چندان می‌شود.