«محمود درویش» شاعر و نویسنده فلسطینی بود که به عنوان شاعر ملی فلسطین شناخته می‌شد. او جوایز متعددی را برای آثارش دریافت کرد. درویش از فلسطین به عنوان استعاره ای برای از دست دادن عدن، تولد و رستاخیز، و رنج خلع ید و تبعید استفاده کرد. او به عنوان تجسم و بازتاب «سنت شاعر سیاسی در اسلام، مرد عمل که عملش شعر است» توصیف شده است. او همچنین به عنوان سردبیر چندین مجله ادبی در فلسطین خدمت کرد.
نوشته های اولیه درویش به سبک کلاسیک عربی است. در دهه 1970 او شروع به دور شدن از این قوانین کرد و تکنیک «آزادی شعر» را اتخاذ کرد که کاملا از هنجارهای شعر کلاسیک تبعیت نمی کرد. دیکشنری شبه رمانتیک آثار اولیه او جای خود را به زبان شخصی تر و انعطاف پذیرتر داد و شعارها و زبان اعلانی که مشخصه شعر اولیه او بود جای خود را به اظهارات غیرمستقیم و ظاهرا غیرسیاسی داد.
درویش قبل از پیوستن به سازمان آزادیبخش فلسطین در بیروت، عضو راکه، حزب کمونیست اسرائیل بود. در سال 1970 به مسکو رفت. سپس در سال 1971 به قاهره نقل مکان کرد و در روزنامه الاهرام مشغول به کار شد. در بیروت، در سال 1973، او ماهنامه شوعون فیلیستینیه (امور فلسطین) را سردبیر کرد و به عنوان مدیر در مرکز تحقیقات فلسطین ساف مشغول به کار شد و به این سازمان پیوست. پس از جنگ لبنان، درویش اشعار سیاسی قصیدات بیروت (1982) و مدیح الذیل العلی (1983) را سرود. درویش در سال 1987 به عضویت کمیته اجرایی ساف انتخاب شد. در سال 1988 اعلامیه‌ای نوشت که اعلامیه استقلال مردم فلسطین بود. در سال 1993، پس از توافق اسلو، درویش از کمیته اجرایی ساف استعفا داد.
کتاب چشم های ذاتا مشکی
فصل پنجم
محمود درویش
