کتاب تو را به سرزمین ممکن ها می برم

روایتی بر اساس تعلیق و طنز

جنگل ساکت بود. ارواح خاموش و بی صدا مراقب آخرین نفس های شمن ( ۱) پیر بودند. آفتاب در عبادتگاه ژرف طبیعت سرسبز، شروع به افول کرده بود. کورسوی ملایم نور به سختی از میان انبوه شاخ وبرگ درختان سر به فلک کشیده می گذشت و کوره راهی به دیار ارواح باز می کرد. الیانتا، در کنار اربابش زانو زده بود. ارباب روی فرشی از گل سنگ و خزه، خزه ای ظریف تر از پوست یک نوزاد، دستش را در دست دختر گذاشته بود. دختر به تماشای او مشغول بود و بیش از همیشه پیرمرد را که به آرامی برای واپسین سفرش آماده می شد، با تحسین و تعجب می نگریست. الیانتا، هوای مرطوب را که به طور لذت بخشی به بوی جنگل و آرامش آمیخته بود، تنفس کرد. غمگین نبود، مرگ گذرگاهی بیش نیست. او این را می دانست و یاد گرفته بود چگونه هرچیزی را که آسمان به او هدیه می دهد، با میل و رغبت و آغوش باز بپذیرد. رنج ها و لذت ها، هردو را به یک اندازه. ولی دلش می خواست که باز مدتی کنار پیرمرد زاهد بماند و از آموزه های ارزشمندش بهره مند شود. نور اطراف او پیوسته آرام تر و ضعیف تر می شد. هنوز آمادگی جانشینی اربابش را نداشت و از خودش می پرسید برای چه ارواح، ارباب را از او می ربایند. مفهوم این پیام چه بود؟ آرام نگاهش را به گیاهان خواب آلود انداخت. همه چیز از کودکی او شروع شده بود. زمانی که کوچک بود، خواب های هشداردهنده می دید و این باعث شده بود که توجه همه مردم دهکده به او جلب شود. دیگر او را مثل دیگران نگاه نمی کردند و این سرگرم کننده و در عین حال ناراحت کننده بود. وقتی که به سن بلوغ رسید، شمن به او پیشنهاد کرد که همراهش به جستجو و مکاشفه برود و موبه مو آیین پیچیده و دشوار سرودها و رقص های همراه با حرکات تکراری و گیج کننده را دنبال کند. برای آن که بگذارد ذهنش در اعماق روح سفر کند، هشیاری اش را ترک کرد، جایی که جسم دیگر به حساب نمی آید. جایی که آدم از خودش جلو می افتد تا به بعد دیگری وصل شود، بعدی برتر که در آن زمان بی معنی می شود و ادراکی نامتناهی.