«زن آن روز تنها نشسته بود. روزهای قبل همراه شوهرش بود. بچه همراهشان نداشتند، تمام روز بازو به بازو، وجب به وجب جاهای دیدنی را می گشتند و زن همیشه می خندید. بدون بزک، پوستی شفاف و گل بهی و صورتی کودکانه داشت که مانع می شد بتوانی سنش را حدس بزنی. رفتارش به پختگی زنی سی و چند ساله و نشاطش به دخترکی نوبالغ می مانست. آقای لاهوتی روز قبل در گفتگوی کوتاهشان در سنتوزا فهمیده بود که زن مهندس مکانیک است و شوهرش دکترای فیزیک دارد، زود ازدواج کرده اند و زن نتوانسته ادامه تحصیل بدهد اما شوهرش را برای شرکت در کنگره های علمی همراهی کرده است.
آقای لاهوتی سکوت کرد. نه از این جهت که از حرف های زن خوشش نیامد. در چند روزی که از سفر می گذشت به ندرت با کسی صحبت کرده بود. پس دنبال جمله ای گشت که در مقابل جوابی داشته باشد. با لبخند محوی که بیش تر نشان می داد کاری که شده چندان برایش مهم نیست گفت: «به محض این که ببینم یکی می خرم.»
نشر ثالث