نزدیک فیروزکوه تلفن های مادر شروع شد. از سردی هوا می فهمم فیروزکوهیم. از شروع مه رسیده ایم گردنه های گدوک. وقتی لابه لای تپه ها و صخره ها پل های قطار پیدا می شوند، مخصوصا ورسک که اگر از تهران بیایی، باید سر بچرخانی تا لای کوه ببینی، به پل سفید رسیده ایم. و آنجا که یک طرف جاده در ارتفاع است و پر از درخت می شود و یک طرف کوه هایی است که تا کناره ها آمده اند زیرآبیم. تلفن هاتا قائم شهر ادامه داشت. به همه زنگ زد، همین طور خواهر هام. روی دیواری که جلوریختن کوه به جاده را گرفته بود نوشته ها و حروف درهم رفته بودند. کای قرمز و سین سفیدی از یک شعار یا تبلیغ روی آجرهای طوسی پیدا بود و...
نگاه