از پشت پنجره برگشت و تا کنار شومینه رفت جلو، آتش حالا گر گرفته بود، صدای ترکیدن چوب ها می آمد، شعله ها زبانه می کشیدند، صندلی را جلوتر کشید و نشست، کف پاهایش را تکیه داد به بدنۀ کاهگلی دیوار، هرم شعله ها ریخت روی صورت و گردنش، برای لحظه ای چشم هایش را بست و سعی کرد همۀ فکرهایش را بگذارد کنار، بگذارد کنار و به چیز دیگری فکر کند، به یک دسته کبوتر در حال پرواز، یک جفت قناری زردرنگ و کز کرده گوشۀ قفس، چهرۀ زیبا و اصیل یک دختر دهاتی، نتوانست، نمی شد، سیل سرکش افکار وحشیانه هجوم می آوردند، دست بردار نبودند، می آمدند تا بکشانندش به گذشته، به روزهای قبل، به ماه های قبل، به سال های قبل. فکر کرد اگر برف دست نکشد از باریدن ممکن است مجبور شود بماند همین جا، توی روزهای عادی هم ماشین را به زحمت در این کوچه باغ های خاکی می راند، چه برسد به حالا: برف لعنتی، اگر مردم اصغرآباد از راه برسند چه؟ اگر یکی از رعیت ها به سرش بزند بیاید این جا چه؟ نه، اصلا کدام احمقی وسط این سوز می رود سر باغ. بیایند، همه شان بیایند، کی تخمش را دارد حرف بزند؟ سرش را پایین گرفت و زل زد به لکه های خون خشک شده روی شلوارش، شکل داشتند، نقش هایی که انگار از قبل روی پارچۀ سفید چاپ کرده باشند، اسب بودند، ماهی، خرس، گربه. حیوانی که سرش را گرفته باشد توی بغلش، گربه ای آرام، با چشم هایی تنگ شده، منتظر این که تکه گوشتی بیندازند جلویش.
