عمر فلسفه غربی اینک به دو هزار و پانصد سال رسیده است، اما بخش بزرگی از آن در دو مقطع جداگانه ای سپری شد که هر یک حدود 150 سال به طول انجامید. مقطع نخست در آتن سقراط، افلاطون، و ارسطو بود، یعنی از میانه سده پنجم تا اواخر سده چهارم پیش از میلاد. مقطع دوم در اروپای شمالی بود، که در پی جنگ های مذهبی اروپا و ظهور علم گالیله ای پدید آمد. دامنه اش از دهه 1630 تا آستانه انقلاب فرانسه در اواخر سده هجدهم گسترده است. در آن چند سال نسبتا اندک، دکارت، هابز، اسپینوزا، لاک، لایب نیتس، هیوم، روسو و ولتر – یعنی اکثر مشهورترین فیلسوفان عصر جدید – منشأ آثاری شد. همه اینان اشخاصی متفنّن یا غیرحرفه ای بودند: هیچ یک از آن ها با دانشگاهی سر و کار نداشت. در زمینه مفاهیم ضمنی علم جدید و درباره پیامدهای بلوای دینی به کندوکاو پرداختند، و از این راه به جایی رسیدند که بسیاری از نگرش ها و آموزه های سنتی را کنار گذاشتند. مجموعه تلاش های این دسته از اندیشمندان عصر روشنگری در این مجلّد گرد آمده است.
کتاب رویای عصر روشنگری
مازیار
آنتونی گاتلیب
