ریموند پانیکار (۱۹۱۸-۲۰۱۰) در کنار زبان مادری از زبان پدری سخن می گوید. شاید بتوان چنین گفت که زبان پدری همان فرهنگی است که معنا و مفهوم زندگی و هنجار ها و ضد هنجار ها را تبیین می کند. زبان پدری همچون زبان مادری متنوع و گونه گون است. اگر حقوق بشر را یک زبان پدری برای تمام بشریت قلمداد کنیم به بیراهه رفته ایم. پذیرش جهان شمول بودن حقوق بشر، جوامع غیرغربی را که خواستگاه های فرهنگی متفاوتی دارند مجبور می کند تا زبان پدری خود را فراموش کرده و زبان پدری بیگانه ای را بپذیرند. حقوق بشر در فرهنگ های مختلف متفاوت و مبتنی بر نگرش های خاص آن فرهنگ است. به همین دلیل در حوزهٔ حقوق بشر نمی توان برای همهٔ فرهنگ ها دستورالعمل واحدی صادر کرد. بلکه باید با سرلوحه قرار دادن نقد میان فرهنگی معادل های هم ریخت حقوق بشر را در دیگر فرهنگ ها پیدا کرد.
کتاب زبان پدری
ترجمان
