کتاب توفان می‌غرد

رمان «توفان می‌غرد» نوشته‌ی رز وایلدر لین نخستین بار در سال ۱۹۳۲ به صورت پاورقی در نشریه‌ی ساتردی ایونینگ پست منتشر شد و در فوریه‌ی ۱۹۳۳ توسط انتشارات لانگمن در لندن به شکل کتابی مستقل به بازار آمد. این اثر یکی از نمونه‌های شاخص ادبیات پیشگامان مرزی آمریکا به شمار می‌آید و در مرز میان رمان تاریخی و داستان بلوغ قرار می‌گیرد. لین در این اثر، که از تجربیات خانواده‌ی خود نیز الهام گرفته، داستان زوجی جوان را روایت می‌کند که با امید و جسارت، راهی سرزمین‌های تازه‌گشوده‌ی داکوتا می‌شوند تا خانه و آینده‌ی خود را از دل طبیعتی خشن و بکر بسازند. در آغاز رمان، همه‌چیز نویدبخش به نظر می‌رسد: گندم‌ها رشد می‌کنند، خانه‌ی چمنی تازه‌ساخته‌شان سرپاست و زندگی ساده اما پرامیدی آغاز می‌شود. اما طوفان به‌زودی می‌رسد - نه فقط به معنای واقعی، بلکه نمادی از مصائب ناگهانی زندگی در مرز. هجوم ملخ‌ها، سرمای مرگبار، انزوا و فقر، هر یک همچون آزمونی برای تاب‌آوری شخصیت‌ها عمل می‌کنند. زمانی که چارلز برای یافتن کار ناگزیر می‌شود خانواده را ترک کند، همسر جوانش کارولین با نوزادی در آغوش، در دل زمستان و در میان بی‌کسی، با طبیعت و ترس می‌جنگد. در این‌جا است که موضوع اصلی رمان آشکار می‌شود: نیروی زنانه‌ی بقا در جهانی که هیچ ضمانتی برای امنیت ندارد. لین، که خود دختر لورا اینگالز وایلدر - نویسنده‌ی مجموعه‌ی مشهور خانه‌ی کوچک در چمنزار - بود، تصویری کم‌زرق‌وبرق‌تر و واقع‌گرایانه‌تر از پیشگامی ارائه می‌دهد. برخلاف روایت‌های رمانتیک از غرب وحشی، در اینجا زمین، دشمنی خاموش است که تنها با پشتکار و کار مداوم رام می‌شود. رمان، به شیوه‌ای بی‌پیرایه، بر ارزش خوداتکایی و کار سخت تأکید دارد و از آرمان آمریکایی «ساختن از هیچ» دفاع می‌کند. اما این خوداتکایی، هم‌زمان با رگه‌ای از انزوا و اندوه همراه است؛ گویی قهرمانان، در مسیر رشد و استقلال، بهای سنگینی در قالب تنهایی و جدایی می‌پردازند. از لحاظ مضامین، کتاب بر محورهایی چون بلوغ در دل سختی، پایداری زن در برابر طبیعت بی‌رحم، مفهوم خانواده و اسطوره‌ی مرز آمریکا می‌چرخد. کارولین در طول داستان از یک دختر جوان و بی‌تجربه به زنی استوار بدل می‌شود که با صبوری و ایمان، معنای واقعی «پیشگامی» را درمی‌یابد. در پس ظاهر ساده‌ی ماجرا، لایه‌ای از تفکر اجتماعی نیز نهفته است: رمان یادآور هزینه‌های انسانی گسترش مرزهاست - هزینه‌هایی که معمولا در روایت‌های قهرمانانه‌ی تاریخی نادیده گرفته می‌شوند. سبک نثر لین روشن، موجز و تصویری است. او با زبانی که هم برای نوجوانان در دسترس است و هم برای بزرگسالان طنین عاطفی دارد، جهان مرزی را به زندگی بازمی‌گرداند: بوی خاک خیس، صدای زوزه‌ی باد، نور لرزان شمع در خانه‌ی چمنی. با وجود اختصار نسبی روایت، لحن نویسنده صادقانه و پرشور است؛ چنان‌که خواننده با تمام وجود سردی و خاموشی دشت‌ها را حس می‌کند. البته محدودیت‌هایی نیز در اثر دیده می‌شود: پرداخت برخی شخصیت‌ها سطحی است و سرعت حوادث مجال درنگ روان‌شناختی چندانی نمی‌دهد. بااین‌حال، حضور پررنگ حس واقعیت و احترام به کار و رنج، اثر را از کلیشه‌های ژانر متمایز می‌سازد.
در مجموع، «توفان می‌غرد» نه‌فقط داستانی درباره‌ی بقا، بلکه سرودی درباره‌ی ایمان و اراده است. لین در این رمان کوتاه اما تأثیرگذار، جهان پیشگامان را به مثابه میدانی برای آزمایش روح انسان به تصویر می‌کشد. او می‌گوید که زندگی، مانند طوفان، همواره خواهد غرید؛ و تنها کسانی که می‌آموزند با صدای طوفان زندگی کنند، می‌توانند خانه‌ای از امید در دل باد بسازند.