آدم هر چه بیشتر قدرت به دست بیاورد، تشخیص این که چه کسی با اوست و چه کسی بر ضد او، برایش دشوارتر می شود. هنگامی که به قدرت کامل دست یافت، دیگر تماس او با واقعیت به کلی قطع می شود و این بدترین نوع تنهایی است. گرداگرد دیکتاتور را آدم هایی می گیرند که هدف شان جدا کردن کامل او از واقعیت است. همه چیز دست به دست هم می دهند تا تنهایی او را کامل کنند.
او طی سال های بی شمار زندگی اش دریافت که دروغ گفتن، راحت تر از شک کردن، مفیدتر از عشق و پایدارتر از حقیقت است.
ترس از مرگ، کهربای خوشبختی است.
محمدعلی فائزی
New York Times Book Review
Kirkus Reviews
New Yorker
