سابقه ایجاد نقوش برجسته صخره ای در ایران باستان به هزاره سوم پیش از میلاد برمی گردد. مطالعات صورت گرفته درباره نقوش برجسته صخره ای ایران در دوره ساسانی بیشتر حاصل کار پژوهشگران عمدتا غربی است. با توجه به اهمیت آثار این پژوهشگران در شناخت بهتر نقوش، برخی از آنها به فارسی ترجمه شده اند. اما تاکنون اثری کامل و جامع به فارسی که به معرفی تمامی نقوش برجسته دوره مورد بحث بپردازد وجود ندارد. شاید دلیل این امر کشف اتفاقی تعداد چشمگیری از این نقوش در سنوات مختلف بوده است. این امر سبب شده در برخی از آثار تألیفی که مربوط به قبل از این کشفیات بوده به برخی از این نقوش اشاره ای نشود. مطالعات نقوش برجسته دوره ساسانی با کشف شانزده نقش برجسته بزرگ و کوچک از این دوره در ایران و خارج از ایران در فاصله سال های 1950 تا 2004 میلادی رونق بسیاری یافت. کشفیات قابل توجه این دوره 54 ساله در حالی صورت گرفت که تمامی نقوش مطرح آن که عموما در معرض دید قرار داشته اند، از قرن هفدهم میلادی بارها مورد بررسی و پژوهش قرار گرفته بود. این کشفیات جدید جان تازه ای به مطالعات نقوش ساسانی داد و پژوهشگران متعدد بار دیگر این نقوش را بررسی کردند. کتاب نقش برجسته های نو یافته ساسانی سعی کرده کشفیات این دوره را بررسی و آن را به نحو شایسته ای معرفی کند.
کتاب نقش برجسته های نو یافته ساسانی
ققنوس
میرزا محمد حسنی
