اما چرا باید کشورها و سازمان هایی با سرمایه های عظیم مادی و نظامی در برابر دشمن صهیونیستی اینگونه خاضع شوند؟ آیا حماسه و رشادت های مردم مبارز لبنان هیچ انگیزه ای را در اینان بیدار نکرده است؟ مگر نه این است که اقلیتی که کوچک ولی مصمم توانست دشمن اشغالگر را چنان به وحشت اندازد که مجبور به فرار از سرزمین های اشغالی در لبنان شود؟ آیا نمی دانند که امروز قهرمان مردم فلسطین، آن دختر ۱۶ ساله ای است که، یک تنه به صف دشمن می زند و با نثار جان خود دشمن را به عجز می کشاندأ آیا واقعا عقیده دارید که با مذاکره می توان اشغالگر را تسلیم نمود؟ آقای رئیس! در تجربه ی چند ساله جنگ تحمیلی، این حقیقت کاملا روشن شده است که برای مقابله با اشغالگران، راهی بجز مبارزه وجود ندارد. اگر جمهوری اسلامی ایران تنها به امید قطعنامه ها و تصمیمات مجامع بین المللی در انتظار می نشست، تردیدی نداریم که هنوز هم مناطق وسیعی از کشورمان در اشغال بیگانه متجاوز باقی مانده بود. برای اشغالگر منطقی بجز منطق زور قابل درک نیست. با تکیه بر همین تجربه بود که ملت ما توانست ارتش یک رژیم اشغالگر را، که با حمایت ابرقدرت ها به پیچیده ترین سلاح ها مجهز بود، با اراده و فداکاری از خاک خود براند. و امروز به خاطر عدالت مصمم به مجازات متجاوز است تا ریشه ی تجاوز و اشغالگری را در منطقه بخشکاند و صلح و امنیت پایدار را جایگزین نماید.
کتاب بیست و پنج سال در ایران چه گذشت؟ 2
امید فردا
داود علی بابایی
