کتاب خال گل سرخ

در میان خشم گل‌ها و شعله‌ی جنوب، "خال گل سرخ" همچون آوازی مدیترانه‌ای در آثار تنسی ویلیامز می‌درخشد. نمایشی که در سال ۱۹۵۱ بر صحنه آمد و با کسب جایزه تونی، صدای تازه‌ای از ویلیامز را به گوش جهان رساند: صدای زن، صدای خاک، و اشتیاقی که در تلاقی تنهایی و رستگاری می‌جوشد. این اثر، برخلاف تلخی آشنای آثار پیشین او، طنینی دارد که هم‌زمان به خاک و آسمان وفادار است - آمیزه‌ای از سوگواری و شوخ‌طبعی، که از دل خاطره‌ی فرانک مرلو و شیفتگی ویلیامز به فرهنگ سیسیلی زاده شده است.
در یک شهر بندری کوچک در جنوب آمریکا، سرافینا دل رز، زنی سیسیلی‌تبار، در سوگ همسر از‌دست‌رفته‌اش، در لاک انزوا خزیده است. او که به تصویر ایده‌آل روزاریو، همسرش، دل بسته، چشم بر حقیقت زندگی بسته نگه داشته. اما با ورود آلوارو، راننده‌ای بی‌ادعا و صمیمی که شباهتی غریب به روزاریو دارد، زندگی او دوباره به لرزه می‌افتد. دخترش، رزا، نیز در آستانه‌ی گریز از مادر و فتح دنیای جوانی است. در میان این تقابل‌ها، سرافینا باید بیاموزد چگونه از اشک، لبخند بسازد؛ چگونه از خاکستر میل، بار دیگر شعله‌ی زندگی برافروزد.
"خال گل سرخ" صحنه‌ای است از تقابل میان سنت و تغییر، شرم و میل، مرگ و تجدید. ویلیامز، سرافینا را همچون تمثیلی از زنی گرفتار در قفس سوگ و باورهای خرافی می‌نگارد که با تزلزل ایمانش، راهی تازه به رهایی می‌جوید. درون‌مایه‌های سرکوب جنسی، مادرانگی سخت‌گیرانه، و ایده‌آلیسم زخمی در دل فرهنگ مهاجر و دین‌زده‌ی جنوب، در تار و پود نمایش تنیده شده‌اند. در نهایت، این اثر بازتابی است از میل انسان به معنابخشی از دل ویرانی: سرافینا با در آغوش کشیدن نقص، میل و خنده، نه فقط از سوگ عبور می‌کند، بلکه خود را از نو می‌آفریند.
"خال گل سرخ" نمایشی‌ است پرشور و پردرد، که با طنز و اشتیاق، از مرزهای مرگ عبور می‌کند تا به زایش برسد. تنسی ویلیامز در این اثر، روایتی زمینی و در عین حال رستگارانه از عشق، فراق، و ایمان به امکان دوباره آغاز کردن ارائه می‌دهد. این نمایش، سرودی است برای آنانی که در دل خاک، هنوز رویای گل سرخ دارند.