کتاب دخترعموی من راشل

رمان «دخترعموی من راشل» (My Cousin Rachel) نوشته‌ی دافنه دوموریه، داستانی گوتیک، پررمزوراز و غرق در سایه‌روشن‌های عشق، تردید و وسوسه است که در سال ۱۹۵۱ منتشر شد. دوموریه در این اثر مبهوت‌کننده، تصویری مبهم و در عین حال وسوسه‌انگیز از مرزهای میان حقیقت و فریب، معصومیت و نیرنگ ترسیم می‌کند؛ تصویری که خواننده را همچون شخصیت اصلی داستان، تا پایان در تعلیق نگه می‌دارد.
داستان از زبان فیلیپ اشلی، جوانی نجیب و سرسخت، روایت می‌شود که پس از مرگ مرموز پسرعموی محبوبش، آمبروز، به تدریج وارد بازی خطرناکی از شک و اشتیاق می‌شود. آمبروز در فلورانس با زنی بیوه به نام ریچل ازدواج کرده، اما اندکی بعد در نامه‌هایی آشفته، از بیماری، سردردهای وحشتناک و سوءظن به همسرش می‌نویسد. پیش از آنکه فیلیپ بتواند به او برسد، آمبروز جان می‌سپارد و راشل، ناگهان و بی‌دعوت، وارد زندگی فیلیپ می‌شود.
حضور راشل با خود مجموعه‌ای از پارادوکس‌ها را می‌آورد: او همزمان مهربان و رازآلود، لطیف و نگران‌کننده است. فیلیپ که ابتدا با بدبینی به او نگاه می‌کند، خیلی زود درگیر جذابیت پیچیده و اغواگرش می‌شود، اما شک‌هایی که همچون سایه‌ای همواره با او هستند، رهایش نمی‌کنند. آیا راشل زن بی‌گناهی است که قربانی بدفهمی و شایعات شده یا زنی حسابگر که پشت چهره‌ی دلربایش رازی خطرناک پنهان کرده است؟ دوموریه با مهارت، این تردید را نه تنها در دل فیلیپ، بلکه در ذهن خواننده می‌کارد و تا پایان آن را بی‌پاسخ می‌گذارد.
«دخترعموی من راشل» نه تنها قصه‌ای عاشقانه و پرتعلیق است، بلکه واکاوی عمیقی است از روان انسانی، از وسوسه‌ی تملک، خصلت‌های پنهان عشق، و غیرقابل شناخت بودن دیگری. درونمایه‌هایی چون جنسیت، جایگاه اجتماعی زنان، حسادت، هویت و میل به کنترل، لایه‌های مختلفی به روایت می‌افزایند و آن را به اثری فراتر از یک داستان عاشقانه تبدیل می‌کنند.
این رمان که بارها مورد اقتباس سینمایی قرار گرفته، از جمله در فیلمی موفق با بازی ریچل وایس، همچنان یکی از نمونه‌های کلاسیک و درخشان ادبیات گوتیک مدرن باقی مانده است؛ داستانی که با هر بار خواندن، پرسش تازه‌ای در ذهن می‌کارد و پاسخ را بی‌صدا از دسترس دور نگه می‌دارد.