جیمی هشت ساله از مدرسه با یادداشتی از طرف معلمش به خانه می آید که در آن نوشته "جیمی مداد شاگرد بغل دستی خودش را دزدیده." پدر جیمی عصبانی می شود و شروع می کند به یک سخنرانی جانانه برای جیمی و به او می فهماند که چقدر از کار او ناراحت و دلخور شده است، و برای تنبیه به مدت دو هفته او را از تفریحات محروم می کند. پدرش با تحکم می گوید "بذار مامانت بیاد!" سرانجام می گوید "ببین جیمی، اگه مداد می خوای چرا چیزی نمی گی؟ چرا راحت نمیای بگی؟ خوب می دونی که می تونم یه مشت مداد برات از سرکار وردارم بیارم."
اگر به این جوک پوزخند می زنیم به این دلیل است که پیچیدگی ریاکاری آدمیزاد را که به همگی مان به ارث رسیده تشخیص می دهیم. می فهمیم پسری که مدادی را از هم کلاسی خود کش رفته بی تردید سزاوار تنبیه است، ولی می خواهیم بدون لحظه ای درنگ هر چندتا مداد که خواستیم از سر کار برداریم.
برای نینا، ان، و من، این جوک کوچولو بیانگر این امکان پذیری بود که انواع خاصی از فعالیت ها می توانند به سادگی بیش تری معیارهای اخلاقی ما را سست کنند. فکر کردیم اگر فاصلهٔ روان شناختی بین عمل ریاکارانه و پیامدهایش را افزایش دهیم، شاید عامل قصه بافی نیز افزایش بیابد و شرکت کنندگان ما هم بیش تر دست به تقلب بزنند. البته، تشویق افراد به تقلب بیش تر، چیزی نیست که بخواهیم در کل تبلیغ کنیم. ولی به منظور مطالعه و درک تقلب کردن، می خواستیم ببینیم چه نوع موقعیت ها و دخالت هایی ممکن است معیارهای اخلاقی آدم ها را سست تر کنند.
