او مثل همیشه زود از خانه بیرون زد: شش روز در هفته، پنجاه هفته در سال. صبحانه اش را با احتیاط تمام خورد، صبحانه ای مناسب یک مرد کوتاه گرد که می خواست همچنان در دهه ی چهل زندگی اش روی فرم بماند. سپس از کریدورهای فرش شده خانه کنار دریاچه ای مناسب کسی که در هرکدام از آن سیصد روز کاری هزار دلار درمی آورد پایین رفت. با شستش دکمه بازکننده در گاراژ را زد و با چرخاندن مچ موتور بی سر و صدای گرانقیمتش را روشن کرد. یک سی دی داخل دستگاه پخش گذاشت، با دنده عقب وارد راه شنی جلوی خانه اش شد، آهسته روی ترمز زد، دنده را عوض کرد، فشار کوچکی به گاز داد، بعد آخرین رانندگی کوتاه زندگی اش را در پیش گرفت. شش و چهل و نه دقیقه صبح روز دوشنبه...
نیتن روبین مرد چون شجاعت به خرج داد. نه از آن شجاعت های مستمر که آدم با آن در جنگ مدال می گیرد، بلکه از آن برآشفتگی های لحظه ای ناگهانی که آدم را توی خیابان به کشتن می دهد.
او مدت ها پیش دریافته بود که بعضی چیزها ارزش ترسیدن را دارند؛ و بعضی چیزها هم نه. کارهایی که او قبلا انجام داده و از آن ها جان سالم به در برده بود، ترسیدن را توجیه نمی کردند. ترسیدن از چیزی که می توان از آن جان سالم به در برد، منطقی نبود.
کتابسرای تندیس
لی چایلد
Kirkus Reviews