اکثر صاحب نظران عرصه زبان و ادب پارسی بر این عقیده اند که رباعی کهن ترین و اصیل ترین گونه شعر فارسی است و بسیاری نیز بر این تأکید دارند که رباعی از دیرباز کوتاهترین قالب شعر پارسی بوده است و به همین دلیل زودتر، روان تر و بهتر از دیگر گونه های شعر در خاطره ها باقی مانده و بر سر زبان ها افتاده است. آنچه رباعی را در فرهنگ ایرانی عظمت و عزت بخشیده، زبان حکیمانه و سراسر رمز و راز حکیم عمر خیام است که به آن «شعر شک و تردید و اعتراض و انتقاد» هم اطلاق کرده اند و شاید به خاطر همین ویژگی ها بود که رباعی در چند سال قبل از انقلاب به یکی از عرصه های اعتراض و انتقاد به شرایط آن روزگار تبدیل شد و مرحوم جلال آل احمد به انتشار مجموعه رباعی های نو و معترضانه به وضع موجود آن روزگار اقدام کرد و با انتشار مجموعه رباعی های منصور اوجی، پس از قرن ها افت و خیز، یک بار دیگر این قالب به تکرار افتاده را روحی تازه بخشید. در سال های ابتدایی انقلاب نیز سه چهره از رباعی سرایان ایران، یعنی مرحوم سید حسن حسینی و قیصر امین پور و محمدرضا سهرابی نژاد یک مثلث رباعی سرایی تشکیل دادند و شب های شعر حوزه هنری و نشریات سال های اول انقلاب را محفل و مرجع رباعی خوانی کردند و در پی آن تا سال ها کشور، انقلاب، دفاع مقدس و فرهنگ برخاسته از انقلاب تحت تأثیر گویش و سویش این مثلث رباعی سرایی بوده و رباعی سرایی در کشور جان و جهان تازه ای یافت. از این مثلث دو ضلع آن یعنی حسینی و امین پور به جمع آوری و انتشار مجموعه هایی ماندگار از رباعی خویش بارها اقدام کردند و ضلع سوم آن یعنی سهرابی نژاد، پس از سال ها دوری از صحنه، اکنون مجموعه حاضر را گردآوری کرده است. مجموعه حاضر برخوردار از تمام ویژگی های رباعی سرایی در اعصار گذشته و امروز است.
کتاب گل شیپوری
اطلاعات
محمدرضا سهرابی نژاد
