کتاب قانون پارکینسون

کتاب «قانون پارکینسون» نوشته‌ی سیریل نورثکوت پارکینسون، مجموعه‌ای از مقالات طنزآمیز درباره‌ی مدیریت و بوروکراسی است که در سال 1957 منتشر شد. این کتاب به دلیل دیدگاه‌های انتقادی و طنزآمیز درباره‌ی سازمان‌ها و نحوه‌ی عملکرد آن‌ها به شهرت جهانی دست یافت.
پارکینسون در این کتاب به بررسی چگونگی گسترش بوروکراسی و تأثیرات آن بر کارایی سازمان‌ها می‌پردازد. او بیان می‌کند که «کار به گونه‌ای گسترش می‌یابد که زمان موجود برای تکمیل آن را پر کند»، به این معنا که هر چه زمان بیشتری برای انجام یک کار در نظر گرفته شود، آن کار زمان بیشتری را به خود اختصاص می‌دهد.
یکی دیگر از مفاهیم اصلی کتاب، تحلیل نحوه‌ی رشد سازمان‌ها و گسترش بی‌رویه‌ی بوروکراسی است. پارکینسون نشان می‌دهد که سازمان‌ها بدون افزایش حجم کار، به طور مداوم در حال بزرگ شدن هستند. همچنین، او به بررسی توهمات مدیریتی و تصمیم‌گیری‌های نادرست مدیران می‌پردازد و توضیح می‌دهد که چگونه مدیران به دنبال افزایش قدرت و تعداد زیردستان خود هستند، حتی اگر این کار به ضرر سازمان تمام شود. علاوه بر این، پارکینسون قوانین فرعی دیگری نیز مطرح می‌کند، از جمله قانون «اهمیت فزاینده‌ی امور بی‌اهمیت»، که به بررسی نحوه تخصیص زمان و منابع به امور بی‌اهمیت در سازمان‌ها می‌پردازد.
کتاب با زبان طنزآمیز و گزنده‌ای نوشته شده که باوجود انتقادات، تحلیل‌هایی دقیق از سازمان‌ها و نحوه‌ی عملکرد آن‌ها ارائه می‌دهد. مفاهیم این کتاب همچنان در سازمان‌های امروزی قابل مشاهده هستند و می‌توانند به مدیران و کارکنان کمک کنند تا درک بهتری از فرآیندهای سازمانی و مدیریت زمان به دست آورند و در نهایت کارایی خود را افزایش دهند.
در مجموع، «قانون پارکینسون» کتابی است که به طور هوشمندانه و با نگاهی انتقادی به بررسی مشکلات سازمانی می‌پردازد و از طریق طنز و تحلیل‌های دقیق به مخاطبان کمک می‌کند تا چالش‌های مدیریت و بوروکراسی را بهتر درک کنند.