تا پیش از جنگ جهانگیر نخست، از سه شاعر نامدار معاصر فرانسه، پل واله ری در تأمل و سکوت می زیست، کلودل غالبا در مأموریت و سفرهای خارج بود و شارل پگی سرگرم کشاکش با گروه های رقیب. شاعران کمابیش نامدار زمان یا پیرو سمبولیسم بودند، یا در کشف رمز و راز شعر. آغاز سده را بر روی هم باید دوره تدارک عصری نو شمرد. در این دوره شعر جایگاه ویژه ای دارد و ظاهرا هر ادیب آینده می بایست با جنگ شعر وارد میدان ادبیات شود. به همین جهت کسانی چون ژول رومن، ژرژ دو هامل و فرانسوآ موریاک به عنوان شاعر مطرح نیستند و هر سه بسیار زود به قصه روی می آورند. کوکتو تنها کسی است که در همه زمینه ها، منجمله شعر، نامی بلندآوازه دارد. شاعران از چنان اقبالی برخوردارند که پی درپی دوره، ضیافت و حتی کنگره تشکیل می دهند. «کافه های ادبی» نه همان قرارگاه شاعران، بل کعبه آمال همه ادب دوستان می شود، و محله هایی چون «مونمارتر» یا «مونپارناس» پیوند شعر و نقاشی را مستحکم می گردانند.
کتاب شعر فرانسه در سده بیستم
ناهید
محمد تقی غیاثی
